Η αγαπημένη παμπ του Τζέιμς Τζόις και του Σάμιουελ Μπέκετ στο Δουβλίνο

Στο Δουβλίνο έχουν κρατήσει ένα μέρος έτσι ώστε να μην το ακουμπήσει ο χρόνος.

«Ω, Ιρλανδία, πρώτη και μοναδική μου αγάπη! Όπου ο Χριστός και ο Καίσαρας είναι σαν το χέρι με το γάντι!» έχει γράψει ο μεγάλος Τζέιμς Τζόις. Έχει αγαπήσει κανείς ποτέ την πατρίδα του όσο εκείνος; Περιέγραφε το καταπράσινο τοπίο ξανά και ξανά στα κείμενά του. Η Ιρλανδία έχει δώσει στον κόσμο μερικά από τα λαμπρότερα ταλέντα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Μερικά από τα πιο δημιουργικά μυαλά σύχναζαν ακόμη και στην ίδια παμπ.

Μερικές πόλεις έχουν «βεβηλώσει» τη λογοτεχνική τους ιστορία. Οι κάποτε αγαπημένοι «λάκκοι» όπου οι συγγραφείς βολεύονταν στη γωνία με τα σημειωματάρια τους έχουν πλέον μετατραπεί σε κυριλέ εστιατόρια, ή ειδικά στην περίπτωση του Λονδίνου, έχουν κατακλυστεί από «κοστούμια» που καταστρέφουν τη στοχαστική, δημιουργική ειρήνη με κουβέντες για τις οικονομικές δουλειές τους ή τις δυνατές ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις. Είναι δυστυχώς δύσκολο σήμερα να βρεις ένα διατηρητέο ​​μέρος όπου εργάστηκαν συγγραφείς του παρελθόντος, και είναι ακόμη πιο δύσκολο για τους συγγραφείς του σήμερα να βρίσκουν ένα φιλόξενο μέρος για να στεγάσουν την έμπνευσή τους.

Στο Δουβλίνο, ωστόσο, έχουν κρατήσει ένα μέρος έτσι ώστε να μην το ακουμπήσει ο χρόνος. Η πόλη δείχνει τον δέοντα σεβασμό στα μέρη που συχνάζουν οι «γραφιάδες».

Ένα από τα πιο ιστορικά μέρη είναι το Kennedys, μια παμπ που η ιστορία του ξεκινά από το μακρινό 1850. Σε απόσταση αναπνοής από το Trinity College, η λογοτεχνική ελίτ της πόλης βρισκόταν πάντα εκεί για να δουλεύει πρώιμα προσχέδια κειμένων που θα γίνονταν κάποτε σπουδαία μυθιστορήματα. Ή αν δεν δούλευαν πάνω σε κάποιο κείμενο, το δούλευαν μέσα στο κεφάλι τους. Πριν γίνει λογοτεχνικός θρύλος, ο Όσκαρ Ουάιλντ συνήθιζε να βρίσκεται εκεί και να πίνει ένα ποτήρι μπίρα.

Ήταν επίσης η αγαπημένη παμπ του Τζέιμς Τζόις και του Σάμιουελ Μπέκετ. Για τον Τζόις, η παμπ ήταν το καταλληλότερο μέρος για να γράψει για την πόλη που αγαπούσε. Το Δουβλίνο συμμετέχει σχεδόν ως χαρακτήρας σε τόσα πολλά από τα καλύτερα έργα του, παρακολουθώντας τον στον Οδυσσέα ή συναντώντας ντόπιους στο The Dubliners.

«Δεν γράφω για τον εαυτό μου, γράφω πάντα για το Δουβλίνο. Επειδή αν καταφέρω να φτάσω στην καρδιά του Δουβλίνου, μπορώ να φτάσω στην καρδιά όλων των πόλεων του κόσμου», είχε πει κάποτε.

Ήταν σε αυτή την παμπ που ο Τζόις και ο Μπέκετ θα άρχιζαν τη στενή εργασιακή τους σχέση και τον αμοιβαίο θαυμασμό τους.

Σήμερα, το Kennedys φαίνεται να έχει καταφέρει το αδύνατο: αποτελεί ένα μέρος που οφείλουν να επισκεφθούν οι «λογοτεχνικοί τουρίστες» αλλά παραμένει επίσης ένα μέρος όπου οι τωρινοί συγγραφείς συρρέουν για να νιώσουν τα φαντάσματα αυτών των θρύλων.

Όντας μια ήρεμη παμπ για Guinness, ένα ουίσκι και μερικές ώρες εμπνευσμένης δουλειάς κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, στη συνέχεια ζωντανεύει το Σάββατο το βράδυ για μια βραδιά ζωντανής μουσικής. Παραμένοντας πιστοί στις ξεκάθαρα ιρλανδικές του ρίζες με περηφάνια για την ιστορία του, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον Τζόις και τον Μπέκετ να χτυπούν τα δάχτυλά τους στα λαϊκά τραγούδια καθώς κρατούν σημειώσεις, απαθανατίζοντας τις μεθυσμένες φιγούρες στη λογοτεχνία για πάντα.