Ηρώ Μπέζου – «Είναι πολύ τρομακτικό το να εκτίθεσαι» | in.gr

«Ο ρόλος της Ευανθίας όπως ήταν αρχικά στο έργο του Μισιτζή, το 1870, αφορούσε μια κοπέλα αριστοκρατικής καταγωγής, η οποία ερωτεύεται έναν άνθρωπο που θεωρεί ότι είναι αριστοκράτης και πέφτει θύμα της απάτης του» λέει η Ηρώ Μπέζου στην αρχή της κουβέντας μας.

Η παράσταση, «Ο Βαρόνος «Φ»», είναι μια διασκευή του κλασσικού έργου του Δημοσθένη Μισιτζή, «Φιάκας», σε σκηνοθεσία Γιωργή Τσουρή και Αλέξανδρου Χρυσανθόπουλου.

«Στη διασκευή που έχουν κάνει τα παιδιά είναι λίγο πιο σύνθετοι οι συσχετισμοί των προσώπων και η Ευανθία είναι μια κοπέλα η οποία έχει ξεπέσει οικονομικά, ζει μόνο με τη θεία της, είναι ορφανή, έχοντας χάσει όλα της τα χρήματα και βρίσκετε στα πρόθυρα της έξωσης. Η Ευανθία πρέπει να παντρευτεί επειγόντως κάποιον πλούσιο ώστε να αποκατασταθεί» εξηγεί η Ηρώ Μπέζου και συνεχίζει:

«Οπότε και η ίδια η Ευανθία υποκρίνεται και πέφτει θύμα της απάτης. Το θέμα είναι ότι επειδή είναι όντως ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο και εκείνος μαζί της ο ένας πιστεύει τα ψέματα του άλλου.

-Ωστόσο, στο αρχικό έργο του Μισιτζή, το ζευγάρι απομακρύνεται.

Και στη δική μας την εκδοχή το ζευγάρι απομακρύνεται, αναγκαστικά γιατί αποκαλύπτεται η απάτη. Απλά στη δική μας παράσταση είναι ίσως λίγο πιο επώδυνο γιατί το αίσθημα τονίζεται περισσότερο. Υπάρχει κι ένα αγνό αίσθημα, το οποίο όμως δεν καταφέρνει να νικήσει την προκατάληψη που έχουν οι άνθρωποι για το πώς πρέπει να είναι κοινωνικά. Δυστυχώς δεν έχει happy end.

Η παράσταση, βέβαια, είναι κωμωδία. Θέλω να πω ότι πέρα από το χιούμορ που έχει από μόνο του το αρχικό κείμενο αλλά και η διασκευή, η οποία φυσικά έχει πειραχτεί πάρα γι’ αυτό και έχουμε άλλο τίτλο, το έργο είναι κωμικό. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Εμείς γελάμε, να πω την αλήθεια.

-Εκσυγχρονίστηκε, δηλαδή, το έργο;

Εκσυγχρονίστηκε, χωρίς να έχουμε ιδιαίτερους αναχρονισμούς. Υφολογικά κάποια πράγματα να είναι λίγο πιο σύγχρονα, αλλά πατάει στις βασικές αρχές της κωμωδίας, που έχουν να κάνουν με τον ρυθμό, έχουν να κάνουν με το «γελάω με κάποιον που πάσχει εκ του ασφαλούς» και η καθαρεύουσα που υπάρχει στο κείμενο είναι λίγο μαλακωμένη.

Είναι οικία η γλώσσα ώστε να μπορείς να καταλάβεις, αλλά κρατάει το ύφος και τη γλώσσα του αρχικού κειμένου σαν αίσθηση. Και είναι και πολύ όμορφη η γλώσσα του Μισιτζή γιατί πολλά σημεία παραμένουν αυτούσια απ’ το αρχικό κείμενο.

«Η αγωνία να έχεις στάτους και χρήματα, μπορεί να κάνει το 90% των ανθρώπων να ταυτιστεί με αυτό»

-Γιατί είναι πάντα επίκαιρο και διαχρονικό αυτό το έργο, ενώ ουσιαστικά είναι ένα έργο χαρακτήρων, ένα έργο ήθους… Η εποχή αλλάζει, αλλά μήπως συνεχίζουν να μας ενδιαφέρουν τελικά τα ίδια πράγματα;

Καταρχάς το έργο έχει πάρα πολύ έξυπνη δραματουργία από μόνο του, δηλαδή είναι πάρα πολύ καλογραμμένο. Δεν το έχω δει ποτέ στο θέατρο, για να είμαι ειλικρινής, δεν ανεβαίνει τόσο συχνά, αλλά επιστρέφουμε εκεί καταρχάς γιατί μας γοητεύει η γλώσσα -το πιστεύω αυτό γιατί πάντα μας ελκύει αυτού του είδους η γλώσσα-, και γιατί έχει να κάνει φυσικά με την ανάγκη του ανθρώπου για τα χρήματα, που είναι κάτι που νομίζω ότι δεν παύει ποτέ. Η αγωνία να έχεις στάτους και χρήματα, μπορεί να κάνει το 90% των ανθρώπων να ταυτιστεί με αυτό.

-Υπάρχει κάτι που σας δόθηκε σαν σκηνοθετική οδηγία και ήταν καινούργιο για σας;

Δεν υπάρχει κάτι που να μου ήταν τρομερά ανοίκειο, απλώς κατάλαβα στην πορεία ότι η παράσταση αυτή θέλει κάτι πιο ελαφρύ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ρηχό. Εγώ έχω μια τάση να πηγαίνω λίγο πιο επιθετικά στα πράγματα, με το 100% της ενέργειάς μου και με πολλή δύναμη. Οπότε είναι από τις περιπτώσεις που καταλάβαινα ότι για να μπορείς να είσαι πραγματικά σωστός πρέπει να πηγαίνεις λίγο από πάνω, πρέπει να κάνεις κάτι πιο ελαφρύ και πιο μαλακό, το οποίο δεν μου ήταν πολύ εύκολο.

Δεν μου, βέβαια, ειπώθηκε με αυτά τα λόγια, τα παιδιά με βοήθησαν και σιγά σιγά αφουγκράστηκα το πλαίσιο, ότι αυτό είναι που χρειάζεται από μένα. Εν τέλει, επειδή συντονίστηκα, με βοήθησε πάρα πολύ. Και παρατηρώντας φυσικά και πώς παίζουν οι συνάδελφοι, που είναι όλοι εξαιρετικοί.

Επειδή άμα το πάρεις κυριολεκτικά το έργο έχει πολύ δράμα, είναι επώδυνο, είναι τραγικό με έναν τρόπο. Παρ’ όλα αυτά θέλει μια απόσταση, μια απενοχοποίηση. Δηλαδή, εγώ πάντα θέλω να έχω απόλυτη επαφή, απόλυτη επικοινωνία με τον απέναντι. Εδώ μπορεί να χρειάζεται ένα στιλιζάρισμα, που να φαίνεται ο ηθοποιός πιο εγωπαθής, ότι πλασάρεται περισσότερο. Ίσως άμα δείτε την παράσταση γίνει πιο σαφές αυτό.

-Έχετε βραβευτεί με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη. Τι άλλαξε από εκείνη τη στιγμή και μετά;

Τίποτα. Δεν άλλαξε τίποτα. Δεν άλλαξε κάτι, όχι. Ήρθε σε μια φάση που δούλευα ήδη μια δεκαετία, οπότε δεν ήταν ότι μου δόθηκε κάποια ώθηση που είχα τρομερή ανάγκη. Ούτε συναισθηματικά. Δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε κάτι. Χωρίς καθόλου να θέλω να υποτιμήσω το βραβείο. Δεν καταγράφηκε μέσα μου ως κάτι κομβικό. Δεν μπορώ να πω δηλαδή ότι με μετατόπισε με κάποιο τρόπο.

Ίσα-ίσα προσπάθησα να το αφήσω να πάρει τη θέση που έχει, χωρίς να δώσω τρομερή διάσταση στο θέμα. Γιατί δεν έχει. Η δουλειά μας πάντα θα είναι δύσκολη, οπότε δεν άλλαξε κάτι.

«Μου έχει συμβεί μια-δύο φορές να ανακαλύψω μέσα από έναν ρόλο κάτι το οποίο τελικά καταλαβαίνω ότι είχα ανάγκη και εγώ»

-Είναι η ηθοποιία μια δουλειά που την κατακτάει ουσιαστικά ποτέ κανείς;

Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το πει αυτό.

-Πότε ένας ηθοποιός αισθάνεται ασφάλεια;

Αισθάνεσαι ασφάλεια όταν βρίσκεις τον τρόπο να εξελίσσεσαι. Μπορεί να έχεις κάποιους στόχους, τεχνικοί στόχοι ας πούμε, ή στην κάθε παράσταση που από μόνη της είναι μια πρόκληση… Εκεί, όντως, μπορείς να κατακτήσεις κάποια πράματα.

Αλλά νομίζω πως άμα δεν σου δίνεται το πεδίο να εξελιχθείς, είναι βαρετό. Δεν θα την έκανε κανείς αυτή η δουλειά πιστεύω αν γνώριζε από πριν την πορεία. Είναι πολύ άγνωστο το πεδίο και πολύ τρομακτικό το να εκτίθεσαι. Και να σχετίζεσαι με σημαντικά κείμενα, κάθε φορά σε άλλο περιβάλλον, σε άλλο χώρο, με άλλα άτομα. Οπότε, ναι, υπάρχει πάντα μια περιπέτεια. Γι’ αυτό είναι ωραίο.

-Πώς βγαίνει ο ηθοποιός από έναν ρόλο μετά το τέλος της παράστασης;

Αν είσαι σε τόσο καλή θέση ώστε να έχεις εμπλακεί με ένα ρόλο τόσο πολύ, εντάξει, το να σ’ ακολουθήσει και μετά ωραίο είναι. Έχει συμβεί να συνδεθώ με κάποιους ρόλους ή κάποια κείμενα, ή με κάποιες παραστάσεις, τόσο που να με επηρεάσουν πάρα πολύ.

Αλλά δεν είναι απαραίτητα μόνο ο ρόλος, είναι όλη η συνθήκη, είναι όλη η παράσταση, η οποία σε απορροφά τόσο που μετά σε ακολουθεί. Ή μπορεί να σου ανοίξει κάποιες περιοχές που πρέπει να επισκεφθείς για να μπορέσεις να παίξεις, που μετά να σε επηρεάσουν στη ζωή σου.

Μου έχει συμβεί μια-δύο φορές να ανακαλύψω μέσα από έναν ρόλο κάτι το οποίο τελικά καταλαβαίνω ότι είχα ανάγκη και εγώ. Εννοώ ότι μπορεί να ανοίξεις ένα αίσθημα το οποίο μετά να μην κλείνει, ένα κομμάτι το οποίο να μην έχει επιστροφή.

«Μεγάλωσα στην Αγία Παρασκευή, ναι. Δεν υπήρχε κάτι περιπετειώδες. Μοναχοπαίδι ήμουν, οπότε ήμουν πολύ στο δωμάτιό μου, όχι ιδιαίτερα κοινωνική, «κλειστούλα» ήμουνα»

-Ήταν αναπόφευκτο να γίνεται ηθοποιός με δύο σπουδαίους και καταξιωμένους ηθοποιούς για γονείς;

Αναπόφευκτο δεν είναι τίποτα, νομίζω… Δεν ξέρω, είναι πολύ γοητευτικό το θέατρο. Δεν μπορώ να φανταστώ, δηλαδή, πως γίνεται κάποιος να το δει και να μην του αρέσει. Ειδικά στο backstage του, που είναι ακόμα ωραιότερο.

-Πείτε μου λίγα λόγια για την παιδική σας ηλικία. Μεγαλώσατε στην Αγία Παρασκευή. Σωστά;

Μεγάλωσα στην Αγία Παρασκευή, ναι. Δεν υπήρχε κάτι περιπετειώδες. Μοναχοπαίδι ήμουν, οπότε ήμουν πολύ στο δωμάτιό μου, όχι ιδιαίτερα κοινωνική, «κλειστούλα» ήμουνα. Δεν έκανα πολλά πράγματα.

Από τη σχολή και μετά άνοιξα περισσότερο και έκανα πιο πολλές παρέες. Εντάξει, πήγαινα πολύ σινεμά… Είχα δύο-τρεις κολλητούς φίλους και στο σχολείο, αλλά ουσιαστικά ανυπομονούσα να μεγαλώσω. Ήθελα πολύ να ενηλικιωθώ.

-Αυτό πώς ερμηνεύεται; Το έχετε σκεφτεί;

Φαντάζομαι ότι ήθελα μια ελευθερία. Ήθελα να μην πηγαίνω σχολείο σίγουρα, γιατί δεν μου άρεσε. Ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο. Ήθελα να είμαι πιο ισότιμη.

Ήθελα να είμαι ενήλικη. Μου άρεσε ο κόσμος των ενηλίκων περισσότερο. Ούτε είχα ξαδέρφια στην ηλικία μου. Ήταν όλοι μεγαλύτεροι. Ήμουν πάντα με μεγαλύτερους. Οπότε ήθελα και εγώ να είμαι ένα ισότιμο μέλος αυτής της κοινότητας των μεγάλων. Ακόμα, καμιά φορά, βλέπω στον ύπνο μου ότι πάω σχολείο και νιώθω μεγάλη ανακούφιση όταν ξυπνάω.

Δεν θα γύριζα πίσω. Τουλάχιστον ως ενήλικας μπορείς να ορίσεις κάπως την δική σου τη ζωή.

-Ποιο είναι το πιο ευτυχισμένο πράγμα, το «απόλυτο», που μπορεί να συμβεί σε ένα ηθοποιό κατά τη γνώμη σας.

Το πιο ωραίο που μπορεί να συμβεί σε ένα ηθοποιό είναι να ξεχαστεί πάνω στη σκηνή. Να ξεχάσει ότι παίζει θέατρο. Να συμβεί κάτι που θα τον φέρει τελείως στο παρόν και θα τον ελευθερώσει από τη σκέψη του. Να αφεθεί έστω και για δύο δευτερόλεπτα και να μεταφερθεί σε κάτι άλλο.

Και δεν εννοώ απαραίτητα στη συνθήκη που παίζει. Αυτό συνήθως γίνεται μαζί με κάποιον συνάδελφο που μπορεί να έχεις πολύ καλή επαφή, επικοινωνία και μπορεί να μοιραστείτε κάτι μαγικό εκείνη την ώρα αγνοώντας το υπόλοιπο. Αυτό είναι θησαυρός όταν γίνεται.

-Και το χειρότερο για έναν ηθοποιό;

Για εμένα το χειρότερο είναι να κλείνει η φωνή μου πάνω στη σκηνή. Τελεία και παύλα. Ή φαντάζομαι κάτι τύπου γαστρεντερίτιδα. Τέτοια πράγματα. Τελείως σωματικά. Γιατί η γαστρεντερίτιδα δεν προειδοποιεί. Δηλαδή πιο πολύ κι απ’ τη «γιούχα»… αυτά τα δύο είναι χειρότερα από το να σε γιουχάρουν.

Το έχω πάθει κάποιες φορές, το να κλείσει η φωνή μου πάνω στη σκηνή, είναι σαν να πέφτεις από τον πέμπτο όροφο. Νομίζεις ότι τελειώνει ο κόσμος.

«Για εμένα το χειρότερο είναι να κλείνει η φωνή μου πάνω στη σκηνή. Τελεία και παύλα. Ή φαντάζομαι κάτι τύπου γαστρεντερίτιδα. Τέτοια πράγματα. Τελείως σωματικά»

-Είπατε για «γιούχα». Υπάρχει, όντως, γιουχάρισμα;

Που και που υπάρχει, ναι. Έχουμε περιστατικά. Καμιά φορά μπορεί να μιλήσει κάποιος. Στην Επίδαυρο, ας πούμε, έχει συμβεί. Να φεύγουν, να φωνάζουν. Ή άμα παίζεις για εφήβους μπορεί να σου πετάξουν καμιά… ευγένεια. Αυτά, ναι…

-Με τον πατέρα σας, τον Γιάννη Μπέζο, έχετε τραγουδήσει μαζί στην παράσταση «Κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη» το 2018. Ήταν πιο εύκολη η συνεργασία επειδή γνωρίζεστε καλά;

Ήταν καθαρά επαγγελματική η συνθήκη. Κάναμε κάποιες πρόβες και τo παρουσιάσαμε. Όχι, δεν ήταν πιο εύκολο. Πιο δύσκολο θα ήταν πιθανόν να είναι, αλλά δεν ήταν. Απλώς, υπήρχε μια κοινή αγάπη για αυτά τα μελοποιημένα ποιήματα των Μανόλη Αναγνωστάκη, Γιάννη Θεοδωράκη και Τάσο Λειβαδίτη. Ήταν μια δική του ιδέα δηλαδή. Εγώ μπήκα σε αυτό, αγαπούσαμε κι οι δύο αυτή τη μουσική, οπότε ήρθε αβίαστα.

-Έχετε όμως κι εσείς σκηνοθετήσει τη θεατρική παράσταση «Ναυαγοί», το 2021. Θα ήθελα να μου μιλήσετε για αυτή σας την καλλιτεχνική κατάκτηση.

Το θέμα δεν είναι τόσο η σκηνοθεσία, το θέμα είναι η συγγραφή. Δηλαδή ότι ήταν δικό μου κείμενο, γιατί αυτό ήταν το βασικό για μένα. Ήταν πολύ μεγάλη επιθυμία μου… Γράφτηκε αυτό το κείμενο και είχα στήριξη, φυσικά, οικείων μου προσώπων και το προχωρήσαμε. Τρομερά μεγάλο άλμα για μένα. Είχα τρομερό άγχος έκθεσης και αγωνία για το αν μπορώ να το κάνω αλλά η επιθυμία ήταν πιο μεγάλη.

Οπότε τελικά συνέβη και ήταν ίσως η πιο σημαντική στιγμή για μένα. Και τώρα θα ξαναμπώ στη διαδικασία, θα κάνω άλλη μια παράσταση την άνοιξη. Είναι πάλι ένα δικό μου κείμενο, το οποίο θα ανεβάσω και παρότι είναι η δεύτερη φορά εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ τρομακτικό και πάρα πολύ μεγάλο το ρίσκο για μένα αλλά επειδή όντως το θέλω και είναι κάτι που μου δίνει ζωντάνια και με κάνει να νιώθω πολύ πιο πλούσια, θα το προχωρήσω.

Δεν είναι κάτι που πίστευα ποτέ ότι θα κάνω στη ζωή μου. Πίστευα ότι ιδανικά θα παίζω για πάντα. Είναι ένα μεγάλο δώρο δηλαδή που έχει προκύψει, που εγώ έχω κάνει σε μένα, φυσικά με ευγνωμοσύνη προς τους ανθρώπους που συμμετέχουν γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Επίσης, με έχει βοηθήσει και στον τρόπο που στέκομαι ως ηθοποιός απέναντι σε έναν σκηνοθέτη. Είναι πολύτιμο να μπαινοβγαίνεις σε αυτό, αντιλαμβάνεσαι το θέατρο πιο σφαιρικά.

-Αν δεν κάνατε όλα αυτά που κάνετε, τι θα κάνατε;

Έλα μου, δεν ξέρω τι θα έκανα. Πάλι κάτι που σχετίζει με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Τέτοια πράγματα μ’ αρέσουν, παιδοψυχολογία ξέρω ‘γώ, κάτι που να έχει να κάνει με τη συνθετότητα του ανθρώπου, αυτό μ’ αρέσει…

Αν και αστρολογικά μου λένε θα μπορούσα να είμαι η τέλεια τεχνοκράτισσα. Είμαι Αιγόκερος με Κριό και έχω πάρα πολλά μη καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά στον αστρολογικό μου χάρτη, το οποίο είναι πάρα πολύ αστείο γι’ αυτό το λέω. Δεν πιστεύω στα ζώδια.

Προπώληση εισιτηρίων στο inTickets  

Ταυτότητα της παράστασης:

Ελεύθερη διασκευή – Σκηνοθεσία: Γιωργής Τσουρής – Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Νίκος Γαλενιανός
Κίνηση: Σεσίλ Μικρούτσικου
Κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου
Στίχοι τραγουδιών: Γιωργής Τσουρής – Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Βοηθός Σκηνοθετών: Κατερίνα Μεφσούτ
Βοηθός ενδυματολόγου: Νικολέτα Αναστασιάδου

Διανομή:

Βαρόνος / Φιάκας: Θάνος Τοκάκης
Ευανθία: Ηρώ Μπέζου
Γιάννης: Γιωργής Τσουρής

Κοκκώνα Φρόσω: Ευαγγελία Καρακατσάνη
Καζαμίας: Θανάσης Δόβρης
Πατήρ Σώτος: Yoel Soto
Η μουσική της παράστασης ερμηνεύεται ζωντανά επί σκηνής:
Yoel Soto: ηλεκτρικό μπάσο / Γιωργής Τσουρής: κλαρινέτο, σαξόφωνο,
κιθάρα, πιάνο / Ευαγγελία Καρακατσάνη: πιάνο, ακορντεόν /
Ο θίασος: κρουστά

Διάρκεια: 95 λεπτά

Θέατρο Πτι Παλαί, Ριζάρη 24, Παγκράτι

Facebook: Petit Palais Athens
Instagram: @petitpalaisathens

ΠΗΓΗ

Ακολουθήστε το simpleradio.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις