Ros Georgiou: Από τις πασαρέλες του κόσμου, σκηνοθέτις

Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ στη μέση μιας πολυσύχναστης πλατείας. Τη βρήκα να κάθεται έξω. Με ένα τζιν, ένα απλό μοβ πουλόβερ, πολύ ήσυχα γεωμετρικά κοσμήματα και ελάχιστο μακιγιάζ. Χαλαρή, χωρίς την παραμικρή αγωνία μήπως κάποιος αναγνωρίσει το κορίτσι του εξωφύλλου. Κάτι που δεν θέλει να της συμβαίνει. Και δεν συνέβη όσο μείναμε σε έναν δημόσιο χώρο, που σταδιακά γέμιζε κόσμο, κουβεντιάζοντας για μόδα, catwalk, ταξίδια, προσδοκίες, επιλογές, το παρελθόν, το μέλλον και το σινεμά. Σχολιάζω το πόσο χαμαιλέων είναι και το ότι βλέποντας φωτογραφήσεις της, πολλές φορές χρειάστηκε να κοιτάξω δυο φορές για να βεβαιωθώ ότι είναι εκείνη. «Αυτό το έχω και μου αρέσει και πολύ. Γιατί το ευχαριστιέμαι και στη δουλειά. Μου αρέσει να με βλέπω διαφορετική συνέχεια και το ότι αλλάζω. Αυτό είναι σημαντικό σε ένα μοντέλο γιατί σημαίνει ότι έχει να δώσει κάτι διαφορετικό». Ο παροιμιώδης χαμαιλεοντισμός της Ροζάννας Γεωργίου την προστατεύει από την αναγνωρισιμότητα, την οποία δεν επιδιώκει στο ελάχιστο. Δεν την αφορά. Δεν είναι celebrity και ποτέ δεν ήθελε να γίνει. Αυτή της η στάση είναι και η ασπίδα της ιδιωτικότητάς της.

Είναι αυτό που της εξασφαλίζει το να απολαμβάνει το κρασί της ξέγνοιαστα γελώντας συχνά και δυνατά. Πολύ δυνατά και πολύ αυθόρμητα. Σταθερά χαμηλών τόνων, κατορθώνει παρά το ύψος της να είναι ορατή μόνο όπου και όταν η ίδια θέλει. Κι ας είναι πια η αξία της αναγνωρισμένη και η θέση της εδραιωμένη στο διεθνές στερέωμα του modelling. Κι ας πρωταγωνιστεί στις καμπάνιες των μεγαλύτερων οίκων μόδας. Κι ας είναι η αγαπημένη των σημαντικότερων φωτογράφων και creative directors. Κι ας ασχολείται τα τελευταία 12 χρόνια με μια βιομηχανία όπου η εικόνα και το φαίνεσθαι είναι το Α και το Ω. Οσο παράδοξο κι αν ακούγεται, για τη Ρος ο φανταχτερός κόσμος της μόδας δεν είναι παρά μια δουλειά όπως όλες, γιατί η ίδια προτιμά να εστιάζει στην ουσία των πραγμάτων.

Το ξεκίνημα με φόρα Στην περίπτωσή της ισχύει το ότι οι καριέρες χτίζονται κυρίως με τα «όχι». Επίσης, η Ροζάννα διαπίστωσε νωρίς ότι αν δεν έχεις πρώτα κάνει πράγματα στο εξωτερικό στην Ελλάδα δύσκολα αναγνωρίζεται η αξία σου. «Αυτό το διαπίστωσα από την αρχή της καριέρας μου, όταν μόνο δύο συγκεκριμένοι φωτογράφοι, επειδή είδαν σε εμένα ότι θα καταλήξω international μοντέλο, με επέλεξαν κατευθείαν ενώ δεν είχα καμία προηγούμενη δουλειά. Ξαφνικά μέσα σε δύο μήνες έκανα μαζί τους editorials σε όλα τα περιοδικά, επειδή πίστεψαν σε μένα. Αλλά ακόμα κι έτσι, έπρεπε να κάνω πρώτα έξω πράγματα για να με κλείσουν μεγάλοι πελάτες και τίτλοι εδώ, και πάλι για δευτερεύουσες παραγωγές τους, ενώ μόλις είχα κάνει τα shows της Céline και του Dries Van Noten στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού, που ήταν πολύ μεγάλο βήμα για Ελληνίδα μοντέλο. Και πάλι δεν τους ήταν αρκετό. Επρεπε να υπογράψω αποκλειστικότητα για τo σόου του Calvin Klein για να με επιλέξουν εδώ». Και όλα αυτά, ενώ ήταν μόλις 16,5 χρόνων. Πώς προέκυψε όλο αυτό; Πώς μια μαθήτρια Λυκείου βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη από τα θρανία στο catwalk και από τις φόρμες γυμναστικής μέσα σε δημιουργίες των Anna Sui και Sonia Rykiel; «Κάποιος φωτογράφος, γνωστός μιας φίλης μου, μου έλεγε συνέχεια ότι πρέπει να γίνω μοντέλο. Μέσω της φίλης μου ζήτησε να κάνουμε μια φωτογράφηση, αλλά στην αρχή δεν ήθελα. Μου φαινόταν περίεργο. Τελικά, είπα να το κάνω. Εστειλαν τις φωτογραφίες μου στο πρακτορείο μοντέλων, αλλά ήταν κατακαλόκαιρο και δεν τις είδαν. Οταν επέστρεψαν από τις καλοκαιρινές διακοπές κανονίστηκε ένα ραντεβού. Πήγα με τη μητέρα μου. Οταν μπήκαμε στο γραφείο και με είδε η ιδιοκτήτρια του VN Models, εκστασιάστηκε. Μας είπε αμέσως ότι οπωσδήποτε θα πήγαινα στο Παρίσι και στα άλλα Fashion Weeks. Και να φανταστείς ότι είχα πάει με ένα τσιρότο στο σαγόνι γιατί είχα πέσει και το είχα σκίσει – έχω ακόμα το σημάδι…

Νομίζαμε με τη μητέρα μου ότι τα παραείπε, αλλά όντως πάρα, πάρα πολύ γρήγορα συνέβη ακριβώς έτσι. Για μένα ήταν καθαρά θέμα γονιδίων, genetic lottery. Εχω ύψος 1,80μ., ήμουν πετσί και κόκαλο μεν -χωρίς προσπάθεια, γιατί έχω τρομερό μεταβολισμό-, αλλά με σωστές αναλογίες και ό,τι ρούχο και να φορέσω γράφει καλά πάνω μου. Αυτό ήταν το ξεκίνημα». Εφηβη ακόμα, η ίδια δεν είχε συνειδητοποιήσει τότε τίποτε από όσα συνέβαιναν έτσι απότομα στη ζωή της, ούτε και καβάλησε το καλάμι. Θεωρεί ότι το οφείλει στην οικογένειά της -είναι η μεγαλύτερη από τρία παιδιά και έχει ακόμα έναν αδελφό και μία αδελφή- και στον προσγειωμένο τρόπο με τον οποίο τη μεγάλωσαν η Ολλανδή μητέρα και ο Ελληνας πατέρας της. «Από μικρή πήγαινα στην Ολλανδία, όπου έβλεπα πράγματα που ένα παιδί στην Ελλάδα δεν τα έβλεπε. Δηλαδή, ήμουν από 10 χρόνων σε gay parades με τη θεία μου, τα ξαδελφάκια μου και όλα αυτά που έρχονται με το να είσαι μισή Ολλανδή. Και είμαι πάρα πολύ ευγνώμων και μου αρέσει που έχω αυτό το μισό γιατί γυρνώντας εδώ εντόπιζα κατευθείαν την ομοφοβία, τον ρατσισμό και το ότι ζω σε μια πιο κλειστή κοινωνία όπως είναι η ελληνική».

Ομως κάποιες εμπειρίες της ήταν πολύ διαφορετικές από των συνομηλίκων της. «Ηταν σουρεάλ σαν ζωή. Θυμάμαι ότι έφυγα με ταξί από την πενταήμερη εκδρομή μια μέρα νωρίτερα επειδή τελευταία στιγμή με είχαν κλείσει για το πρώτο μετά από πολλά χρόνια Haute Couture show του Versace. Και από εκεί που ήμουν με τις φόρμες, βρέθηκα στο Παρίσι. Ηταν μάλιστα πολύ γκράντε το σόου και γι’ αυτό ήταν πολύ έντονη η διαφορά. Συμμετείχαν μόνο δώδεκα μοντέλα κι εγώ θα έκλεινα το σόου, κάτι που θεωρείται huge! Θυμάμαι να με συστήνει η Ντονατέλα Βερσάτσε στην Αννα Γουίντουρ και την Γκουίνεθ Πάλτροου, αλλά δεν το είδα ως κάτι πολύ σημαντικό». Επιστρέφοντας δεν μοιράστηκε ούτε με την κολλητή της το περιστατικό.

Εργαζόμενο κορίτσι

Aν και κοριτσάκι ακόμα, ήταν από την πρώτη μέρα πολύ συνεπής επαγγελματίας και ατρόμητη ως χαρακτήρας. «Δεν φοβόμουνα που ήμουν, ας πούμε, μόνη στο Παρίσι, σε μια ξένη πόλη. Είχα σίγουρα το θράσος της άγνοιας λόγω του νεαρού της ηλικίας. Ταξίδευα μόνη μου από τα 16,5 και στα 17 πήγα για ένα μήνα στη Νέα Υόρκη για το Fashion Week. Πήγαν όλα ρολόι. Βέβαια είναι και θέμα χαρακτήρα γιατί, για παράδειγμα, όταν όλοι παρτάρανε εγώ ήθελα να γυρίσω στο σπίτι μου να ξεκουραστώ. Οχι ότι δεν έβγαινα, αλλά από τότε ακόμα φρόντιζα να είμαι πίσω το αργότερο στις 2 γιατί ήξερα ότι την επομένη δεν θα ήμουν καλά αν είχα ξενυχτήσει. Είχε συμβεί μία φορά, δεν μου άρεσε και αποφάσισα ότι “ποτέ ξανά!”. Μπορώ να βγω όταν δεν δουλεύω».

Πέρα από τα πανύψηλα πόδια και τις βορειοευρωπαϊκές αναλογίες της, τα πιο δυνατά σημεία στην εμφάνισή της είναι το ιδιαίτερο σχήμα των ματιών, η δυνατή έκφρασή της και το χαρακτηριστικό που παλιά την εκνεύριζε περισσότερο: η μύτη της. «Στην πορεία κατάλαβα πόσο αρέσει η κατατομή μου στους φωτογράφους και την εκτίμησα. Οταν γυρίζω προφίλ όλοι ενθουσιάζονται». Θα φανταζόταν κανείς ότι ένα όνομα του δικού της διαμετρήματος δεν θα εισέπραττε πλέον την απόρριψη για την οποία μιλάνε με τόση πίκρα όλα τα μοντέλα. «Ο λόγος που δεν το βιώνω έντονα είναι ότι πια τα castings έρχονται ως option μέσω email από το πρακτορείο μου. Και μπορεί να περιμένω μια ακριβοπληρωμένη δουλειά και να μην την κλείσω τελικά. Οταν όμως βρίσκομαι σε Εβδομάδα Μόδας θα πάω κανονικά σε 5-6 castings. Η ανασφάλεια του ελεύθερου επαγγελματία και η αστάθεια αφορούν και τα super models με τις high fashion προτάσεις. Δεν σημαίνει ότι επειδή έκανα το προηγούμενο σόου ή/και την καμπάνια κάποιου σχεδιαστή θα με πάρουν και την επόμενη σεζόν. Μπορεί να κρίνουν πως δεν ταιριάζω στο concept».

Είναι διαρκώς ετοιμοπόλεμη αφού ανά πάσα στιγμή μπορεί να κληθεί να πηδήξει σε ένα αεροπλάνο. Βαλίτσα φτιάχνει σε 5 λεπτά. Εχει κάποια στάνταρ κομμάτια (4-5 παντελόνια, 4-5 τοπ και κάποια αξεσουάρ) και τα συνδυάζει διαφορετικά μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει ότι έχει πολύ σταθερό προσωπικό στυλ. «Νομίζω ότι είναι μια πολύ Prada λογική, πολύ Ραφ Σίμονς. Παλιότερα, όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη και ήμουν οριακά depressed, οι συνεχείς μετακινήσεις με κούραζαν πολύ. Τώρα το χαίρομαι, νιώθω σαν να ξεφεύγω από τη ρουτίνα μου». Φυσικά, η δική της ρουτίνα δεν έχει σχέση με εκείνη ενός μέσου ανθρώπου. «Λατρεύω τα ταξίδια, αλλά όταν ταξιδεύεις για δουλειά δεν βλέπεις τη χώρα. Δεν τη ζεις. Εκτός κι αν πάω σε κάποιο πολύ ιδιαίτερο location, όπως συνέβη με ένα παραμυθένιο κάστρο έξω από το Παρίσι, σε ένα ταξίδι στο Περού αλλά και στην Κούβα. Το καλύτερό μου ταξίδι ήταν για διακοπές στην Τζαμάικα, σε ένα άλλοτε ένδοξο θέρετρο των 80s, που όμως εγκαταλείφθηκε και τώρα είναι ένας κρυφός παράδεισος – κάτι σαν τα ψαροχώρια των Κυκλάδων στα 60s. Επίσης, το Τόκιο το θεωρώ αξεπέραστο, όπως και όλες τις διαφορές που έχει η ιαπωνική κουλτούρα σε σχέση με τη δική μας, οι οποίες είναι ακραίες. Αυτές οι διαφορές με σαγηνεύουν».

Χθες, σήμερα, αύριο

Η Ροζάννα είχε ανέκαθεν ανησυχίες ως προς το τι θέλει να κάνει με τη ζωή της. Και για κάποιο λόγο ήξερε από μικρή ότι αυτό δεν ήταν το modelling. «Θεωρούσα μεν ότι είμαι τυχερή που μέσα από το modelling μπορούσα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη χωρίς να δουλεύω κάθε μέρα με την έννοια του 9-5, έχοντας τον χρόνο να μάθω κι άλλα πράγματα και να έχω διαφορετικά ερεθίσματα ώστε να ανακαλύψω αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ. Είχα γνωριστεί τυχαία -αν και τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα είναι ένα παζλ- με κάποιους art dealers και καλλιτέχνες και ήρθα σε επαφή με τον χώρο της τέχνης ως art lover. Ετσι ξεκίνησα με τη φωτογραφία. Επίσης, παρακολούθησα σεμινάρια ψυχολογίας, που με ενδιέφερε πολύ, χωρίς όμως τελικά να είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Δεν είναι αυτό με το οποίο παθιάζομαι. Και ξαφνικά βλέπω το “Mulholland Drive” του Ντέιβιντ Λιντς και συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά που μου αρέσουν τα συνδυάζει η σκηνοθεσία. Οτι οι ταινίες συνδυάζουν την τέχνη, την αισθητική, το κάδρο αλλά και την ψυχολογία, αφού συνδέεται με τις ιστορίες που αφηγείται ένα φιλμ και το μήνυμα που θέλει να περάσει. Και με αυτή τη συνειδητοποίηση πραγματικά τρελάθηκα! Και έτσι σπούδασα σκηνοθεσία. Μου αρέσουν τα κοινωνικά θέματα. Από σκηνοθέτες θαυμάζω τον Κεν Λόουτς, τον Ούρλιχ Σάιντλ, τον Ρούμπεν Εστλουντ, που νομίζω είναι πολύ κοντά στο στυλ μου και στο τι θέλω να κάνω. Η σκηνοθεσία είναι μια δουλειά καλλιτεχνική και είναι δύσκολο να πετύχεις και να ζεις από αυτό. Ξέρω ότι μπορώ να γίνω καλή σκηνοθέτρια μόδας, όμως για το σινεμά δεν έχω την ίδια σιγουριά. Και μόνο το γεγονός ότι βρήκα κάτι που για μένα είναι αληθινό πάθος, είμαι ευγνώμων. Αυτό μου αρκεί και δεν θα στενοχωρηθώ αν δεν πετύχω».

Στην ερώτηση πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε 10 χρόνια από σήμερα, με αιφνιδιάζει: «Με παιδί και χαρούμενη που το σινεμά θα είναι στη ζωή μου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα είμαι βοηθός παραγωγής». Στα 28 της σήμερα, πάντως, αυτό που της προσφέρει μεγάλη γαλήνη είναι ότι νιώθει πολύ κοντά στον εαυτό της. «Οσο περισσότερες εμπειρίες, καλές ή κακές, μαζεύεις, τόσο καλύτερα γνωρίζεις εσένα. Τώρα νιώθω πως ό,τι και να συμβεί, μπορώ να το αντιμετωπίσω. Πλέον, μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα, μπορώ να λέω στον εαυτό μου “σ’ αγαπώ” κι αυτό είναι τέλειο συναίσθημα».

Ευχαριστούμε το «Mona Athens» (Κακουργοδικείου 4, Αθήνα, τηλ.: 210 3245804, mona-athens.com) για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφησης

Φωτογράφος: Joey Leo
Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make up- Hair: Aννα Μπακατσάκη (Beehive Artists).
Βοηθοι styling: Ελένη Εξάρχου, Ελίνα Ψύλλου