Warfare: Ο Άλεξ Γκάρλαντ φέρνει τον πόλεμο στο κατώφλι του θεατή

Μια ρεαλιστική καταβύθιση στην κολασμένη εμπειρία της μάχης, χωρίς ήρωες, χωρίς σάουντρακ, χωρίς διαφυγή, αυτή είναι η νέα ταινία του γνωστού σκηνοθέτη του Civil War.

Ο Άλεξ Γκάρλαντ, γνωστός για τις δυστοπικές εμβαθύνσεις του στο Civil War, επιστρέφει με μια νέα σκηνοθετική πρόκληση. Αυτή τη φορά, όμως, αφήνει πίσω την πολιτική αλληγορία και μπαίνει στην καρδιά μιας πραγματικής στρατιωτικής αποστολής στο Ιράκ. Μαζί με τον πρώην πεζοναύτη και στρατιωτικό του σύμβουλο Ρέι Μεντόζα, ο Γκάρλαντ παραδίδει το Warfare —μια 90λεπτη κινηματογραφική ωδή στον φόβο, τη βία και την αλήθεια του πολέμου.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα από το 2006 και ακολουθεί μια μονάδα των ΗΠΑ που καταλαμβάνει ένα ιρακινό σπίτι για σκοπούς επιτήρησης. Από εκεί και πέρα, όλα είναι θραύσματα, αίμα, πυροβολισμοί και λαβωμένες κραυγές. Δεν υπάρχει παραδοσιακή αφήγηση ούτε ψυχογράφηση χαρακτήρων. Ο θεατής ρίχνεται αμέσως στη δράση και βιώνει τη σύγκρουση με τον ρυθμό μιας κάμερας που δεν παίρνει ανάσα.

Ο Τζόζεφ Κουίν ξεχωρίζει, όχι με διαλόγους ή ηρωικές σκηνές, αλλά με το σωματικό του παίξιμο: τα ουρλιαχτά του από έναν τραυματισμό στο πόδι δεν σταματούν, επιμένοντας εκεί που άλλες ταινίες σιωπούν για χάρη της δράσης.

Το Warfare δεν προσποιείται. Η κάμερα του Γκάρλαντ δεν κοιτά με καλλιτεχνική απόσταση· σέρνεται, τρέμει, χάνεται πίσω από σύννεφα καπνού, αναγκάζει τον θεατή να νιώσει εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο που βουλιάζει από απελπισία. Η αισθητική εδώ δεν υπάρχει για να εντυπωσιάσει, αλλά για να ενσαρκώσει την εμπειρία. Δεν βλέπουμε τον πόλεμο – είμαστε μέσα του.

Οι ηθοποιοί –μεταξύ τους οι Will Poulter, Cosmo Jarvis, Charles Melton και ο Dee Woon-A-Tai ως ο ίδιος ο Mendoza– υποδύονται στρατιώτες που δεν έχουν χρόνο για συναισθηματισμούς. Οι λέξεις είναι εργαλείο επιβίωσης, όχι αφήγησης. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ιστορία – έχουν ρόλο, καθήκον, και έναν ασύρματο που αν δεν λειτουργήσει, το τίμημα είναι ο θάνατος.

Ελάχιστες είναι οι σκηνές με Ιρακινούς πολίτες, αλλά η απουσία τους είναι ηχηρή. Βλέπουμε μια οικογένεια στη γωνία ενός δωματίου καθώς το σπίτι της μετατρέπεται σε προκεχωρημένο παρατηρητήριο, κι αυτό αποτυπώνει την οδυνηρή αλήθεια: η βία δεν έχει πάντα στόχο, αλλά έχει πάντα θύματα.

Το Warfare δεν είναι ταινία για όλους. Είναι σκληρή, αδυσώπητη, και συχνά αβάσταχτη. Δεν εξηγεί, δεν κρίνει, δεν επιλέγει πλευρές. Απλώς βάζει τον θεατή μπροστά στη φρίκη και του ζητά να την αντέξει. Σε μια εποχή που πόλεμοι εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας σε πραγματικό χρόνο, η ταινία αυτή λειτουργεί ως μια άβολη υπενθύμιση ότι η βία δεν είναι σενάριο – είναι πραγματικότητα.