Τομ Ντέιλι: Ο θρήνος για τον πατέρα και μέντορα του, ο Τομ Χόλαντ και γιατί τα Pride έχουν σημασία

Ο Ολυμπιονίκης Τομ Ντέιλι μίλησε πρόσφατα για το νέο του ντοκιμαντέρ, το οποίο φωτίζει όχι μόνο τη δική του πορεία αλλά και τον κρίσιμο ρόλο του ως «φάρος δύναμης» για ομοφυλόφιλους αθλητές που δεν έχουν κάνει coming out από φόβο για το στίγμα

Ο Χρυσός Ολυμπινίκης της Βρετανίας Τομ Ντέιλι, 31, μίλησε σε νέο podcast για τη δύναμη της αποδοχής, το πένθος και την νέα του ζωή στο Λος Άντζελες.

Ο Τομ Ντέιλι θυμάται με αγάπη την πρώτη του φορά που βρέθηκε σε γκέι μπαρ. Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης Τομ Ντέιλι ήταν 19 ετών όταν πέρασε την είσοδο ενός νυχτερινού μαγαζιού που η σεξουαλικότητα του δεν χρειαζόταν να μείνει κρυφή.

«Υπήρχε αυτή η πανύψηλη drag queen και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που διασκέδαζαν, ελεύθεροι», θυμάται ο Ντέιλι στο επεισόδιο του podcast Just for Variety. «Αυτός ο κόσμος που μπορείς να είσαι απλώς ο εαυτός σου και να μην ανησυχείς για το ποιος σε παρακολουθεί ήταν τόσο, ω Θεέ μου…» είπε. «Ήταν η πρώτη φορά που από το να φοβάμαι, ενθουσιάστηκα με το να κάνω coming out και να μπορώ απλώς να αδιαφορώ για το τι σκέφτονται οι άλλοι».

Την επόμενη μέρα ο Ντέιλι αποκάλυψε με ανάρτηση του στο ΥouTube ότι είναι γκέι -και δεν κοίταξε ποτέ πίσω.

Φωνή ελπίδας

Από τότε τον επικοινωνούν τακτικά άλλοι queer – και συχνά «κρυφοί» – αθλητές.

«Δεν ξέρουν τι να κάνουν, πώς να κινηθούν και προφανώς το να κάνεις coming out σε ορισμένα μέρη είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία από το να κάνεις coming out στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στις ΗΠΑ, οπότε μπορεί να είναι αρκετά επικίνδυνο», λέει ο Ντέιλι. «Πάντα τους λέω ότι μπορώ να είμαι εκεί ως ακροατής, απλά και μόνο [το να μην έχεις ανοιχτεί ως προς τη σεξουαλικότητα σου στους οικείους σου] είναι μια πολύ μοναχική εμπειρία».

Η ζωή του Ντέιλι χρονογραφείται στο νέο ντοκιμαντέρ, Τοm Dailey: 1,6 Seconds. Η ταινία ακολουθεί την παιδική του ηλικία στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη συμμετοχή του σε αρκετούς Ολυμπιακούς Αγώνες (κατέκτησε το όνειρο ζωής του για ένα χρυσό μετάλλιο το 2020), τον θάνατο του πατέρα του όταν ήταν ακόμα έφηβος και την νέα του ζωή στο Λος Άντζελες, όπου ζει με τον σύζυγό του, τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο Ντάστιν Λανς Μπλακ, και τους δύο γιους τους.

«Δεν ήμουν σίγουρος για το αν θα το έκανα αρχικά», λέει ο Ντέιλι για το ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι διαθέσιμο στο Discovery+ και στο Olympics.com.

«Μετά σκέφτηκα, ‘Ξέρεις κάτι; Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να μπορέσω να δείξω στα παιδιά μου στο μέλλον και να τους πω, Κοίτα, αυτό έκανε ο μπαμπάς. Αυτό έκανε ο μπαμπάς μέρα με τη μέρα’ και τα πράγματα που έκανα, και να μπορέσω να γνωρίσουν τη σχέση που είχα με τον μπαμπά μου και όλα αυτά τα πράγματα» είπε.

Η απώλεια, ο θρήνος και η κληρονομιά του Ρόμπερτ Ντέιλι

Ο Ντέιλι, εμφανώς συγκινημένος είπε ότι συχνά ζητούσε μια παύση στα γυρίσματα όταν ο σκηνοθέτης, Βόγκαν Σίβελ, του έδειχνε βίντεο με τον ίδιο και τον πατέρα του.

«Προσαρμόζω πολλά από την ανατροφή μου και πολλά από τα πράγματα που κάνω καθημερινά σε όσα έμαθα από τον πατέρα μου», λέει ο Ντέιλι. «Ήταν ο μεγαλύτερός μου υποστηρικτής. Ήταν εκεί για κάθε προπόνηση, κάθε αγώνα, και ήταν ένα τεράστιο μέρος της ζωής μου, μέρα με τη μέρα».

«Το να τον χάσω ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσω», συνεχίζει.

«Κι όμως το έκανα μπροστά στον προβολέα, μπροστά σε όλους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το να ξαναβλέπω όλο αυτό το υλικό ήταν αρκετά δύσκολο γιατί ένιωσα πραγματικά λύπη για τον νεότερο Τομ που κάπως συνέχιζε και έδειχνε ένα γενναίο πρόσωπο, και ποτέ δεν ήθελα να ενοχλήσω κανέναν με το πώς ένιωθα γιατί ποτέ δεν ήθελα να κάνω κανέναν να νιώσει άβολα. Νομίζω ότι αν υπάρχει ένα πράγμα που ελπίζω να πάρουν οι άνθρωποι από το ντοκιμαντέρ είναι ότι είναι εντάξει να βασίζεσαι σε άλλους για βοήθεια» προσθέυει παραδίδοντας μαθήματα ανθεκτικότητας αλλά και ψυχικής υγείας.

O Ρόμπερτ Ντέιλι ήταν σίγουρα ο μεγαλύτερος και πιο αφοσιωμένος υποστηρικτής του Τομ. Πάντα δίπλα του, ο Ρόμπερτ ήταν σύμμαχος και μέντορας του μικρού Τομ μέχρι τον θάνατο του.

Ο Ρόμπερτ πέθανε το 2011 σε ηλικία 40 ετών, μετά από πενταετή μάχη με όγκο στον εγκέφαλο. Ο θάνατός του συνέβη λίγο πριν ο Τομ Ντέιλι, που ήταν τότε 17 ετών, κερδίσει το πρώτο του Ολυμπιακό μετάλλιο στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012, γεγονός που ήταν κοινό τους όνειρο.

Το αθέατο κόστος της κορυφής

Ο Ντέιλι μίλησε επίσης ανοιχτά για τα προβλήματα που αντιμετώπισε με το σώμα και τη δημόσια εικόνα του.

Όλα ξεκίνησαν όταν κάποιος του είπε ότι το σώμα του άλλαζε, ότι δεν ήταν τόσο γυμνασμένο όσο ήταν κάποτε. «Ακόμα δυσκολεύομαι με αυτό», λέει ο Ντέιλι. «Έχω περάσει από προπόνηση έξι ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα, στο να είμαι πια ‘συνταξιούχος’. Οι άνθρωποι έχουν πάντα μια προσδοκία για το πώς μοιάζω. Αλλά πρέπει να μάθω τον νέο μου εαυτό, να μου καθιερώσω ένα νέο πρόγραμμα, να μου μάθω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να φάω» είπε.

Ο Ντέιλι αποκάλυψε ότι καθημερινά δουλεύει για την αποδοχή, για να συμφιλιωθεί με τη νέα καθημερινότητα του και τον επόμενο, μετά τον πρωταθλητισμό, εαυτό του.

«Ξέρω ότι τα πάω μια χαρά, αλλά υπάρχει πάντα ένα κομμάτι μέσα μου που ξέρει πώς είναι να είσαι ένας Ολυμπιονίκης στο ζενίθ σου, πόσο δύσκολο ήταν να φτάσεις εκεί, και ότι μπορεί να μην είσαι ποτέ ξανά έτσι», λέει ο Ντέιλι.

«Θέλω τον Τομ Χόλαντ»

Αν και δεν υπάρχουν σχέδια για μια ταινία μυθοπλασίας βασισμένη στη ζωή του, όταν τον ρώτησαν ποιον θα ήθελε να τον υποδυθεί σε μια ταινία ο Τομ Ντέιλι είχε έτοιμη απάντηση. «Ο Τομ Χόλαντ! Είναι σαν αθλητής, αισθάνομαι ότι μοιάζουμε στη σωματική διάπλαση, οπότε υποθέτω ότι ο Τομ Χόλαντ θα μπορούσε ίσως να το κάνει αυτό».

Και ποιος θα υποδυόταν τον σύζυγό του, ο οποίος κέρδισε το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου το 2009 για την ταινία Milk; Ο Ντέιλι χαμογελάει: «Νομίζω ότι σίγουρα θα ήθελε να κάνει κάστινγκ τον Τζόελ Κίναμαν για να τον υποδυθεί τον εαυτό του».

Η σημασία του Μήνα Υπερηφάνειας

«Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε από πού προερχόμαστε αντί να είμαστε εκεί απλώς για να απολαύσουμε τις εορταστικές εκδηλώσεις», λέει για το Μήνα Υπερηφάνειας και τις Pride εκδηλώσεις του μήνα Ιουνίου.

«Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει πάντα να έχουμε στην πρώτη γραμμή του μυαλού μας. Να παλεύουμε για την ελευθερία και να συνεχίζουμε να παλεύουμε για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που άνθρωποι, πριν από εμάς, έχουν αγωνιστεί για να τα κατακτήσουμε. Έχει να κάνει με ένα καλύτερο αύριο και για τις νεότερες γενιές».

ΠΗΓΗ

Ακολουθήστε το simpleradio.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις