«The Last of Us»: Η σειρά που αποδεικνύει πως η πατρότητα μπορεί να επιβιώσει…παντού

Στην εποχή της μεταποκαλυπτικής τηλεόρασης, όπου η βία και η απελπισία κυριαρχούν, το “The Last of Us” του HBO κατάφερε να αναδειχθεί όχι μόνο ως μια καθηλωτική περιπέτεια τρόμου αλλά και ως ένα ευαίσθητο και βαθιά ανθρώπινο δράμα γύρω από τη σύγχρονη πατρότητα.

Η δεύτερη σεζόν της σειράς, με αποκορύφωμα το επεισόδιο «Το Τίμημα» (The Price), φέρνει στο προσκήνιο ένα συναισθηματικό πορτρέτο της πατρικής αγάπης και της κληρονομιάς, διαψεύδοντας τις προσδοκίες για μια απλή μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού.

Ο συνδημιουργός Κρεγκ Μέιζιν (Craig Mazin), μαζί με τον Νιλ Ντρακμαν (Neil Druckmann) της Naughty Dog, επέλεξαν να αναπτύξουν τον χαρακτήρα του Τζόελ (Πέντρο Πασκάλ – Pedro Pascal) ως κάτι πολύ περισσότερο από έναν επιζώντα. Από την τραγική απώλεια της κόρης του Σάρα στο πρώτο επεισόδιο, μέχρι τη βαθμιαία δημιουργία μιας υποκατάστατης οικογένειας με την Έλι (Μπέλα Ράμσεϊ – Bella Ramsey), ο Τζόελ ενσαρκώνει τον πατέρα που παλεύει να αγαπήσει ξανά σε έναν κόσμο που δεν αφήνει χώρο για συναισθήματα.

Στο επίμαχο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, βλέπουμε πώς η σχέση τους εξελίσσεται μέσα στον χρόνο, μέσα από τρυφερές και επώδυνες στιγμές: από παιχνίδια σε ένα εγκαταλελειμμένο διαστημικό μουσείο, μέχρι τις εκρήξεις θυμού και απογοήτευσης. Ο Τζόελ παραμένει ένας σκληρός αλλά και στοργικός άντρας, ένας επιζών που έχει επιλέξει –ίσως εγωιστικά– την οικογένεια έναντι της ανθρωπότητας.

Ο Χάλι Γκρος (Halley Gross), σεναριογράφος του επεισοδίου, το χαρακτήρισε ως «bottle episode» – έναν όρο που χρησιμοποιείται για επεισόδια που διαδραματίζονται σε έναν περιορισμένο χώρο ή χρόνο. Όμως το «Τίμημα» ξεφεύγει από αυτή την παραδοσιακή έννοια, προσφέροντας μια πολυεπίπεδη αφήγηση που αγκαλιάζει τα παιδικά τραύματα του Τζόελ, την εφηβεία της Έλι και την μεταξύ τους πατρική αγάπη, που, όπως αποδεικνύεται, είναι πολύ πιο δύσκολη από την επιβίωση σε έναν κόσμο γεμάτο ζόμπι.

Μέσα από μια αναδρομή, ο πατέρας του Τζόελ, Χαβιέ (Τόνι Ντάλτον – Tony Dalton), λέει στον μικρό γιο του: «Πάω λίγο καλύτερα από τον δικό μου πατέρα. Και ελπίζω, όταν έρθει η σειρά σου, να τα πας λίγο καλύτερα από μένα». Μια φράση που επαναλαμβάνεται και επισφραγίζει την καρδιά της σειράς: τη διαχρονική αλυσίδα της πατρότητας, της ελπίδας για πρόοδο, της επιθυμίας να μην επαναληφθούν τα λάθη των προηγούμενων γενιών.

Η σκηνή-γροθιά στο στομάχι έρχεται όταν ο Τζόελ αποκαλύπτει τελικά στην Έλι την αλήθεια για το τι συνέβη στο Σολτ Λέικ Σίτι – μια εξομολόγηση που μεταδίδει όχι μόνο ενοχές αλλά και αγάπη. «Αν ποτέ κάνεις παιδί», της λέει με δάκρυα στα μάτια, «ελπίζω να τα πας λίγο καλύτερα από μένα». Δεν της αφήνει μόνο λέξεις. Της αφήνει μια ηθική κληρονομιά, ένα βαρύ φορτίο που δεν μπορεί να χαθεί, να ξεχαστεί ή να πουληθεί.

Ενώ άλλες θρυλικές σειρές, όπως οι «Mad Men», «Breaking Bad» ή «The Sopranos» επικεντρώθηκαν στους ελαττωματικούς άνδρες και την αποτυχημένη πατρότητα, το “The Last of Us” μετατρέπει τον Τζόελ σε έναν ατελή αλλά ουσιαστικό πατέρα. Έναν άντρα που, ακόμα κι αν απέτυχε να σώσει τον κόσμο, προσπάθησε να σώσει την κόρη του – κι ας μην ήταν βιολογική.

Αυτή είναι, ίσως, η μεγαλύτερη επιτυχία της σειράς: ότι μας δείχνει πως ακόμη και μετά την κατάρρευση του πολιτισμού, η οικογένεια, η φροντίδα και η αγάπη παραμένουν τα πιο σημαντικά μέσα επιβίωσης.