«(π)ending»: Η Νατάσσα Αραμπατζή «αιωρείται» και μας καλεί να αναμετρηθούμε με την αναμονή

Η Νατάσσα Αραμπατζή, με καταγωγή από την Κομοτηνή, ξεκίνησε την πορεία της στον κλασικό χορό και εξελίχθηκε σε μια πολυδιάστατη καλλιτέχνιδα, εστιάζοντας στον σύγχρονο χορό, το σύγχρονο τσίρκο και τα εναέρια ακροβατικά. Το CNN Greece βρεθηκε μαζί της και έκανε μία κουβέντα εφ’ όλης της ύλης για τον σύγχρονο χορό στην Ελλάδα.

Η παράστασή της “(π)ending” αποτελεί το αποκορύφωμα μιας δημιουργικής διαδρομής που ξεκίνησε το 2020, εμπνευσμένη από μελέτες για τον χρόνο που αφιερώνει ο μέσος άνθρωπος σε καθημερινές δραστηριότητες και την τάση μας να μετράμε αντίστροφα περιμένοντας μελλοντικά γεγονότα.

To CNN Greece βρεθηκε στον χώρο των προβών της Νατάσσας και η ίδια μας μίλησε για την παράσταση, τις ανησυχίες της και τον σκοπό της πίσω από την καλλιτεχνική της δημιουργία.

Όταν την ρωτήσαμε για την νέα της παράσταση “(π)ending” εκείνη μας είπε:

«Έχει πολλές εκπλήξεις για το κοινό. Συμβαίνουν πράγματα επί σκηνής που μπορεί να μην περιμένει, αλλά μπορεί να αναγνωρίσει και να ταυτιστεί. Πράγματα της καθημερινότητάς του, απλά λίγο πειραγμένα ή ανάποδα πάνω στην κούνια.»

Η πρώτη μορφή της παρουσιάστηκε το 2021 σε μη θεατρικούς χώρους στην Αθήνα, ως installation μαραθώνιος αναμονής και επανάληψης πάνω στην κούνια. Μετά από διάφορες εκδοχές και πειραματισμούς, η παράσταση πήρε την τελική της μορφή και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2024 στο 12ο Handmade and Recycled Theater Festival, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές.

​

Την ρωτήσαμε πως βλέπει τον χορευτικό καλλιτεχνικό χώρο στην Ελλάδα κι εκείνη μας απάντησε:

«Θα ήθελα να δω την πολιτεία να επενδύει περισσότερο στο χώρο του χορού. Να δοθεί, επιτέλους η ευκαιρία για μεγάλες παραγωγές χορού. Να υπάρξει ο χρόνος για κινητική και χορογραφική έρευνα, για πειραματισμό. Από μέρους μας, ως ανθρώπινο δυναμικό χορού, θα ήθελα να δω περισσότερο πειραματισμό και ανταλλαγή αισθητικών και τεχνικών.»

Το “(π)ending” διερευνά την έννοια της αναμονής και του “νεκρού χρόνου” στη ζωή μας, χρησιμοποιώντας την ακροβατική κούνια ως μεταφορά για την κυκλικότητα και την εξάρτηση από επαναλαμβανόμενα μοτίβα.

Η παράσταση προσφέρει μια μοναδική εμπειρία, συνδυάζοντας την εναέρια κίνηση με βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα για το πώς ζούμε και πώς περιμένουμε. Η Νατάσσα Αραμπατζή, με την ευαισθησία και την τεχνική της, προσκαλεί το κοινό σε μια ενδοσκόπηση για τον χρόνο, την αναμονή και την ανθρώπινη ύπαρξη.​

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Νατάσσα Αραμπατζή:

Πόσο καιρό ασχολείσαι με τον χορό και τι σε τράβηξε σε αυτό;

Νατάσσα Αραμπατζή: Ξεκίνησα με κλασικό χορό από παιδί στην Κομοτηνή. Θυμάμαι – πρέπει να ήμουνα γύρω στα 6 – είχα δει μια παράσταση μπαλέτου στην ΕΤ3 και απλά μαγεύτηκα. Ήθελα να μάθω να χορεύω έτσι. Φαντάσου απογοήτευση, όταν διαπίστωσα στο πρώτο μου μάθημα ότι αυτό δεν θα γινόταν άμεσα. Δεν μπορούσα να κάνω σχεδόν τίποτα σωστά. Ευτυχώς, το είδα σαν πρόκληση και πείσμωσα, αντί να τα παρατήσω. Μετά δεν ξέρω. Νομίζω ήταν απλά το αγαπημένο μου χόμπι, κομμάτι της ζωής μου σε όλα μου τα σχολικά χρόνια. Κι όταν πια φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη γνώρισα το σύγχρονο χορό, ήταν σαν να ανατινάχτηκε το κεφάλι μου. Μια ζωντανή τέχνη που εξελίσσεται και διαχέεται προς όλες τις πιθανές τεχνικές κίνησης, αισθητικές προσεγγίσεις, χώρους δράσης, είδη μουσικής και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ήταν σαν να άνοιξε μια κουρτίνα και ξαφνικά βρέθηκα στη Disneyland! Και όλες αυτές οι δυνατότητες είναι εκεί για να σου επιτρέψουν να εκφραστείς και να επικοινωνήσεις. Κάπου τότε αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω μια ζωή. Αυτή την αίσθηση την ξαναθυμήθηκα ανακαλύπτοντας τα εναέρια ακροβατικά και το σύγχρονο τσίρκο. Θυμήθηκα γιατί έγινα χορεύτρια. Γιατί θέλω να παίζω και μέσα από το παιχνίδι να μαθαίνω και να επικοινωνώ.

Μίλησε μας για τη νέα σου παράσταση, τι το ιδιαίτερο έχει;

Νατάσσα Αραμπατζή: Δεν θέλω να κάνω spoiler. Οπότε θα πω ότι έχει πολλές εκπλήξεις για το κοινό. Συμβαίνουν πράγματα επί σκηνής που μπορεί να μην περιμένει, αλλά μπορεί να αναγνωρίσει και να ταυτιστεί. Πράγματα της καθημερινότητάς του, απλά λίγο πειραγμένα ή ανάποδα πάνω στην κούνια. Σε όλη την παράσταση το κοινό μπορεί να δει τις εικόνες και τα γεγονότα να πλάθονται μπροστά στα μάτια τους από ένα άρρηκτο σύστημα performer και κούνιας. Δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω τον “κόσμο” και τις δράσεις που θα δείτε στην παράσταση χωρίς το τραπίζ. Στην πραγματικότητα αυτή η παράσταση είναι ντουέτο.

Πώς είναι η χορευτική σκηνή στην Ελλάδα; Μπορεί κάποιος να ζήσει εύκολα από αυτό;

Νατάσσα Αραμπατζή: Το χορευτικό δυναμικό στην Ελλάδα είναι πολύ δυνατό κατά γενική ομολογία. Το επίπεδο είναι γενικά υψηλό και στο δημιουργικό και στο ερμηνευτικό/εκτελεστικό κομμάτι. Το πρόβλημα πάντοτε ήταν και είναι ότι δεν επενδύονται αρκετά χρήματα πάνω στο παραστατικό και το ερευνητικό κομμάτι της ελληνικής χορευτικής σκηνής. Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν μπορείς να ζήσεις εύκολα από αυτό το επάγγελμα. Ως έθνος και λαός δεν έχουμε χορευτική κουλτούρα και παιδεία, ώστε η ίδια η ζήτηση από το κοινό να στρέψει μεγαλύτερες δημόσιες ή ιδιωτικές επιχορηγήσεις στο χώρο του χορού. Μόλις τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες άρχισε να αποκτά ο σύγχρονος χορός το δικό του σταθερό κοινό. Κι αυτό κυρίως στα αστικά κέντρα. Ίσως τα τελευταία χρόνια λόγω social media αυτό το κοινό επεκτάθηκε και αριθμητικά και χωροταξικά, ελπίζω. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η δυναμική. Πάντως στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να ζήσεις από το χορό (ή γενικά από τις Τέχνες), ακόμα κι αν διδάσκεις. Τα μεροκάματα ήταν και είναι χάλια. Τώρα πια, βέβαια, είναι χάλια και για τα υπόλοιπα επαγγέλματα, οπότε ας μη γκρινιάζω (χαχαχαχαχα).

Τι συμβουλή θα έδινες σε ένα νέο χορευτή/τρια;

Νατάσσα Αραμπατζή: Δεν είμαι καλή στις συμβουλές, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια…Φρόντισε τον εαυτό σου και το σώμα σου με κάθε ευκαιρία. Είναι τα μόνα που έχεις για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Μάθε να συνεργάζεσαι. Εκεί γίνονται τα θαύματα.
Και κάνε και βλακείες. Μόνο από τα δικά μας λάθη μαθαίνουμε ουσιαστικά.

Ποιες είναι οι επιρροές σου για αυτή την παράσταση;

Νατάσσα Αραμπατζή: Σίγουρα έχω επιρροές από όλους τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί ή μαθητεύσει στο χορό και στα ακροβατικά. Κυρίως η πρώτη συνεργασία και η ομάδα Aniline Dancetheatre που συνδημιουργήσαμε με τον Αλέξανδρο Γκουντινάκη στη Θεσσαλονίκη στην αρχή της κρίσης. Παραστάσεις ομάδων και καλλιτεχνών που έχω δει κι έχω θαυμάσει, όπως οι Vis Motrix και οι Κι όμΩς Κινείται στην Ελλάδα, οι Ultima Vez και οι Pilobolus από ομάδες του εξωτερικού. Η αφοπλιστική ευθύτητα του θεάτρου δρόμου που γνώρισα και μαθαίνω μέσα από την ενασχόλησή μου με το σύγχρονο τσίρκο και τα ξυλοπόδαρα και τη συνεργασία μου με την ομάδα Fabrica Athens. Η υπερβολή και η δραματικότητα του drag show και η απελευθερωτική τσαπατσουλιά του χορού στο clubbing. Αλλά και η αισθητική των comics με τα οποία μεγάλωσα, όπου οι κεντρικοί ήρωες ντύνονται με μια συγκεκριμένη χρωματική παλέτα ή στολή. Και τα cartoons, όπου βλέπεις να συμβαίνουν παράλογα και αστεία πράγματα ταυτόχρονα, που όμως μπορεί να είναι και και θλιβερά, όταν τα ξανασκεφτείς. Επίσης, στη συγκεκριμένη παράσταση, είναι εμφανείς οι επιρροές του κινηματογράφου πάνω στις γενιές μας. Μπορώ να δω ξεκάθαρα την αισθητική των ταινιών του Darren Aronofsky και του Lars Von Trier, αλλά και την φαινομενικά αλλοπρόσαλλη εναλλαγή συμβάντων από σκηνοθέτες όπως ο Guy Ritchie και ο Tarantino.

Τι θα ήθελες να δεις να γίνεται στον χώρο του χορού που δεν υπάρχει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα;

Νατάσσα Αραμπατζή: Θα ήθελα να δω την πολιτεία να επενδύει περισσότερο στο χώρο του χορού. Να δοθεί, επιτέλους η ευκαιρία για μεγάλες παραγωγές χορού. Να υπάρξει ο χρόνος για κινητική και χορογραφική έρευνα, για πειραματισμό. Από μέρους μας, ως ανθρώπινο δυναμικό χορού, θα ήθελα να δω περισσότερο πειραματισμό και ανταλλαγή αισθητικών και τεχνικών. Γίνεται ήδη, θεωρώ. Ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι όλο και πιο ξεκάθαρο ότι τα όρια μεταξύ τεχνικών και αισθητικών προσεγγίσεων λιώνουν το ένα μέσα στο άλλο. Και στο χορό και στις τέχνες γενικότερα.

Πόσο δύσκολο είναι κρατηθεί σε φόρμα ένας χορευτής;

Νατάσσα Αραμπατζή: Το μόνο εύκολο! Ο χορός γυμνάζει έτσι κι αλλιώς. Κι όσο χορεύεις τόσο πιο καθαρή γίνεται η τεχνική των κινήσεων και τόσο μεγαλύτερη αντοχή αποκτάς. Τώρα, για να μη συνηθίζει το σώμα, αυτό που κάνω προσωπικά είναι να πηγαίνω σε μαθήματα και σεμινάρια χορού με κάθε ευκαιρία. Να μαθαίνω καινούργιες κινήσεις, συνδυασμούς και τεχνικές. Να πειραματίζομαι με διάφορα πράγματα. Γενικά, μου αρέσει να μαθαίνω συνεχώς. Βαριέμαι εύκολα, ακόμα και την προσωπική μου ρουτίνα προπόνησης.

Από 30 Απριλίου για 4 μόνο παραστάσεις, (π)ending – Η aerial dance solo performance της Νατάσσας Αραμπατζή έρχεται στο Ρεκτιφιέ.