Ο Τζέιμς Μποντ του Ντενί Βιλνέβ ίσως να είναι η πιο σκοτεινή εκδοχή του 007 μέχρι σήμερα

Δεν έχει στεγνώσει ακόμη το μελάνι της επίσημης ανακοίνωσης, και ήδη ο κόσμος του κινηματογράφου βουίζει από υποθέσεις: Ποια κατεύθυνση θα δώσει ο Ντενί Βιλνέβ στη νέα εποχή του Τζέιμς Μποντ;

Ο Καναδός σκηνοθέτης έχει αποδείξει την ικανότητά του να αναλαμβάνει και να υλοποιεί φαινομενικά αδύνατα κινηματογραφικά εγχειρήματα. Από τη συνέχεια του Blade Runner μέχρι την οσκαρική μεταφορά του Dune, και από το Sicario έως το Arrival, ο Βιλνέβ επιβεβαιώνει διαρκώς πως μπορεί να ισορροπήσει την αισθητική φινέτσα με την αφήγηση υψηλής έντασης. Η ακριβής προσέγγισή του στον κόσμο του 007 παραμένει άγνωστη, αλλά η φιλμογραφία του δίνει σαφή στίγματα.

Από τον Κρεγκ στον Βιλνέβ: Μια συνέχεια προς το σκοτάδι

Αντί για πλήρες reboot, όλα δείχνουν πως η νέα εκδοχή θα κλιμακώσει περαιτέρω τον υπαρξιακό τόνο που καθιέρωσε η εποχή του Ντάνιελ Κρεγκ. Ο Κρεγκ ενσάρκωσε έναν ψυχικά φθαρμένο Μποντ, πιο ανθρώπινο και συναισθηματικά φορτισμένο από τους προγενέστερους. Ο Βιλνέβ είναι ο ιδανικός συνεχιστής αυτής της πορείας, με την τάση του προς τη σιωπή, τον εσωτερικό στοχασμό και την ηχητική ατμόσφαιρα.

Από το Sicario έως το Dune, η σκηνοθετική του ματιά έχει σταθερά στραφεί σε έναν κόσμο σκοτεινό, σκεπτικιστικό και ηθικά ασαφή. Είναι απίθανο να δούμε τον Μποντ να επιστρέφει στον πιο ανάλαφρο, φλεγματικό εαυτό του. Ο κόσμος έχει αλλάξει – και μαζί του και οι κατάσκοποι. Ένα νέο κεφάλαιο του 007 ίσως στραφεί στην αποδόμηση του μύθου του πράκτορα, εξετάζοντας αν έχει ακόμη θέση σε έναν κατακερματισμένο, υπερτεχνολογικό και γεωπολιτικά εύθραυστο κόσμο.

Η δύναμη της εικόνας: Βιλνέβ και κινηματογραφική αισθητική

Η οπτική ματιά του Βιλνέβ είναι ίσως το πιο υποσχόμενο στοιχείο του νέου Μποντ. Από τη συνεργασία του με τον Ρότζερ Ντίκινς στο Prisoners μέχρι τη δουλειά με τον Γκρεγκ Φρέιζερ στο Dune, έχει διαμορφώσει μια ιδιαίτερη αισθητική ταυτότητα: σιωπηλές εκρήξεις σε έρημα τοπία, υποτονικοί φωτισμοί και εικόνες που αφηγούνται περισσότερα από τα λόγια. Αν ο Ντίκινς, υπεύθυνος και για το εντυπωσιακό Skyfall, συνεργαστεί εκ νέου, το αποτέλεσμα αναμένεται εντυπωσιακό.

Νέες γυναίκες, παλιές προκαταλήψεις;

Ένα άλλο βασικό ζήτημα είναι ο ρόλος των γυναικών. Παρά την προσπάθεια εξανθρωπισμού τους στην εποχή Κρεγκ, οι περισσότερες Bond girls παρέμειναν διακοσμητικές. Ο Βιλνέβ όμως έχει ιστορικό δημιουργίας πολύπλευρων γυναικείων χαρακτήρων – η Έμιλι Μπλαντ στο Sicario και η Έιμι Άνταμς στο Arrival είναι ενδεικτικές. Πώς θα συνδυάσει την κλασική ερωτική ταυτότητα του Μποντ με σύγχρονες, ενεργές ηρωίδες χωρίς να τις υποβαθμίσει; Ένα τολμηρό ενδεχόμενο θα ήταν να δούμε τη Ρεμπέκα Φέργκιουσον – ήδη γνωστή από το Dune – ως αντίπαλο δέος του ήρωα.

Πόση ελευθερία θα έχει πραγματικά;

Το μεγάλο ερωτηματικό δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική προσέγγιση αλλά και το παρασκήνιο παραγωγής. Μετά την εξαγορά των δικαιωμάτων του Μποντ από την Amazon και την απώλεια του πλήρους ελέγχου από την οικογένεια Μπροκόλι, υπάρχει ανησυχία πως η νέα εποχή θα είναι περισσότερο αποτέλεσμα εταιρικής λογιστικής και λιγότερο έμπνευσης.

Ο Βιλνέβ, τέσσερις φορές υποψήφιος για Όσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου και παραγωγής), είναι σκηνοθέτης που συνηθίζει να έχει λόγο σε κάθε πτυχή του έργου του. Αν του επιτραπεί παρόμοια δημιουργική αυτονομία, το μέλλον του Τζέιμς Μποντ ενδέχεται να είναι πιο απρόβλεπτο – και πιο βαθύ – από ποτέ.