Νιόνιο, ευχαριστούμε για το ταξίδι

Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν ήταν άνθρωπος της γενιάς μου, πλην όμως εμείς του ’80 οι εκδρομείς δανειστήκαμε από τις συγχορδίες του εμπειρίες και συναισθήματα, και έναν πλανήτη με βραχνές φωνές και στιχάκια που παραμένουν αναλλοίωτα στο μυαλό μας.

Μπορεί όταν φτάναμε εκεί κοντά στην ενηλικίωση το σαββοπουλικό δημιουργικό «όργιο» της δεκαετίας του ’70 να αποτελούσε παρελθόν και να έδινε τη σκυτάλη στον πιο «ώριμο» – ή κατά άλλους τον πιο «συμβιβασμένο»- Σαββόπουλο, αλλά η «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», η «Δημοσθένους Λέξη», η «Θαλασσογραφία», το «Βρώμικο ψωμί» ήταν η κληρονομιά που μας άφηνε αυτός ο γενναιόδωρος θείος για να πορευτούμε.

Ξεκίνησε να μας επηρεάζει νωρίς. Στο σχολείο αποφασίσαμε να ανεβάσουμε τους «Αχαρνής», μια βουτιά στον Αριστοφάνη με τη δική του ματιά και φωνές που αγαπήσαμε όπως του Νίκου Παπάζογλου. Ακόμα σιγοτραγουδάμε «Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί», «Παράβαση» και «Μούσα καρβουναρού».

Νιόνιο, ήσουν ένα από καλύτερα «μαθήματα» του σχολείου, που δεν μας επιβλήθηκε, το επιλέξαμε. Μας έκανες και ένα δώρο ακόμα. Είχες τραγούδια με εύκολα ακόρντα και μπορούσαμε να λέμε ότι «παίζουμε κιθάρα» γραντζουνώτας τη «Συννεφούλα» και το «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη».

Είναι αλήθεια, Νιόνιο, ότι συχνά μας αιφνιδίασες, όχι πάντα θετικά, δεν ήμασταν της ίδιας γενιάς, δε βλέπαμε με τα ίδια μάτια. Στο «Κούρεμα» εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν σα να μεταμφιέστηκες σε κάτι που δεν αναγνωρίζαμε. Αλλά δεν μας πείραξε. Είχαμε στις αποσκευές ταξίδια «με αεροπλάνα και βαπόρια» και μπορούσαμε να σου πούμε «τι να τα κάνω τα τραγούδια σας». Στις συναυλίες σου ήσουν πάντα σαρωτικός. Και έφηβος και σοφός γέροντας. Και κυρίως ένας χαρισματικός παραμυθάς. Ήταν σα να ακούγαμε τον παππού που μας μιλούσε για κάτι δικό μας, για κάτι πολύτιμο.

Νιόνιο, ευχαριστούμε για το ταξίδι, για όσες στιγμές μας «έντυσες», για όσα χρόνια «συγκατοικήσαμε».