Μέσα στον λαμπερό κόσμο της Condé Nast -Γιάπηδες, ίντριγκες και κανένα ενδιαφέρον για την όπερα

Ο Σάμιουελ Έρβιν «Σι» Νιούχαουζ Τζούνιορ έγινε πρόεδρος της Condé Nast, του ομίλου περιοδικών που ανήκε στην εταιρεία μέσων ενημέρωσης του πατέρα του, Advance Publications, το 1975. Υπό τη διεύθυνσή του, η λίστα των ιλουστρέ εκδόσεων της Condé – τίτλοι όπως τα Vogue, GQ και Glamour – διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει το Architectural Digest, το αναγεννημένο Vanity Fair και το New Yorker.

Ο Νιούχαουζ ξόδευε πολλά για να αποκτήσει επιρροή και η εξωφρενική προσέγγιση της εταιρείας του στα έξοδα έγινε θρύλος. Η Condé Nast τοποθετήθηκε στον εκδοτικό χάρτη ως ο φύλακας της υψηλής ποιότητας ζωής, αλλά, όπως εξηγεί ο Μίχαελ Γκρίνμπαουμ στο Empire of the Elite, η επιτυχία της στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 οφειλόταν στην προθυμία της να αγκαλιάσει τη «χαμηλή» κουλτούρα.

Μια αναδυόμενη τάξη γιάπηδων

Η Condé Nast έφερε τους αστέρες της ποπ, τις τηλεοπτικές προσωπικότητες και τις ίντριγκες των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων στην υψηλή κοινωνία, ανασυγκροτώντας το πολιτιστικό κεφάλαιο ώστε να ταιριάζει στις ευαισθησίες μιας αναδυόμενης τάξης γιάπηδων με ελάχιστο ενδιαφέρον για το μπαλέτο ή την όπερα.

Αρκετές στιγμές ξεχωρίζουν εκ των υστέρων: Το ντεμπούτο της Μαντόνα στο εξώφυλλο της Vogue το 1989 και η κάλυψη της δίκης του Ο. Τζ. Σίμπσον από το New Yorker το 1994.

Η Τίνα Μπράουν, που διορίστηκε εκδότρια του New Yorker το 1992 μετά από μια δεκαετία στο Vanity Fair, δήλωσε ότι ήθελε «να κάνει το σέξι σοβαρό και το σοβαρό σέξι».

«Η Τίνα Μπράουν δεν αποβλάκωνε το New Yorker όσο επέκτεινε το σύμπαν στο οποίο εφάρμοζε την εξυπνάδα της»

Υλισμός και μετροσεξουαλικότητα

Οι πουρίστες παραπονέθηκαν για αυτό που είδαν ως διολίσθηση στον χυδαίο εντυπωσιασμό, αλλά ο Γκρίνμπαουμ υποστηρίζει ότι η Μπράουν «δεν αποβλάκωνε το New Yorker όσο επέκτεινε το σύμπαν στο οποίο εφάρμοζε την εξυπνάδα της».

Αυτή η επεκτατικότητα ήταν το κλειδί για την αποστολή της Condé Nast, και το πέτυχε τόσο ολοκληρωμένα που σήμερα το θεωρούμε δεδομένο. Η Vogue της Άννα Γουίντουρ θα «αναδείξει την ιδέα της μόδας του δρόμου και θα προδικάσει τη βιομηχανία των στιλιστών και των πρεσβευτών των διάσημων εμπορικών σημάτων που κυριάρχησαν στα μέσα ενημέρωσης lifestyle, και ο «προ-Πάτρικ Μπέιτμαν υλισμός» του GQ έκανε δημοφιλή «τη μετροσεξουαλικότητα, τον δανδισμό και την ανδρική αυτοφροντίδα που έχουν από τότε διαποτίσει την κουλτούρα».

Άλλαξαν τα πράγματα

Η δόξα άρχισε να ξεθωριάζει τον 21ο αιώνα. Το εξαγοραστικό ήθος της εταιρείας φάνηκε εκτός πραγματικότητας μετά το κραχ του 2008 («το μέτρο της Condé Nast ήταν το προνόμιο, και το προνόμιο είχε γίνει μια βρώμικη λέξη»), και το μη ικανοποιητικό ρεκόρ της σε θέματα φυλής τέθηκε υπό έλεγχο με την έλευση του Black Lives Matter.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκδημοκράτισαν τα μέσα πολιτιστικής επιμέλειας, υπονομεύοντας την εξουσία των καθιερωμένων διαμορφωτών του γούστου. Το βιβλίο τελειώνει με μια μελαγχολική νότα, καθώς ο Γκρίνμπαουμ αναλογίζεται την παρακμή των έντυπων μέσων ενημέρωσης και το τέλος μιας εποχής αφθονίας.

Η Vogue της Άννα Γουίντουρ θα «αναδείξει την ιδέα της μόδας του δρόμου και θα προδικάσει τη βιομηχανία των στιλιστών

Ανεκδοτολογικό μπρίο και namedropping

Ένα παρόμοιο συναίσθημα εκφράζεται στον οδυνηρό τίτλο των πρόσφατων απομνημονευμάτων του συντάκτη του Vanity Fair, Γκρέιντον Κάρτερ, When the Going Was Good. Όπως και το προηγούμενο βιβλίο της Τίνα Μπράουν The Vanity Fair Diaries (2017), τα απομνημονεύματα του Κάρτερ προσφέρουν μια ζωντανή, από πρώτο χέρι ματιά στην κοινωνική δίνη της Condé Nast.

Και τα δύο βιβλία έχουν επαινεθεί για το ανεκδοτολογικό τους μπρίο και έχουν επικριθεί για την αυταρέσκεια του namedropping. Πρόκειται για έναν συμβιβασμό. Αντίθετα, το Empire of the Elite είναι μια νηφάλια υπόθεση – μια αθυρόστομη, χρονολογική αναφορά των ερχομών και των απομακρύνσεων μισού αιώνα – αλλά έχει το πλεονέκτημα της σχετικής αντικειμενικότητας.

Ο συγγραφέας, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, εστιάζει στα γεγονότα και κρατά τις απόψεις του σε μεγάλο βαθμό για τον εαυτό του- ούτε γδέρνει ούτε ενθουσιάζεται.

Το etiquette πάνω από όλα  

Τα τζάνκι του κουτσομπολιού και οι υποκατάστατοι μπον βιβάν θα διασκεδάσουν περισσότερο με τον Κάρτερ, αλλά το Empire of the Elite (Αυτοκρατορία της Ελίτ) είναι μια διαυγής εισαγωγή σε αυτό το σπάνιο περιβάλλον και τους ανθρώπους που το κατοίκησαν. Ακούγεται σαν ένας εξαντλητικός κόσμος για να περιηγηθείς, «μια χώρα με ανομολόγητους κώδικες… Ο σωστός κόμπος της γραβάτας, το φετινό ύψος της φούστας, το πώς ντύνεσαι, πώς μιλάς, πού πας, ποιον γνωρίζεις – αυτές οι σκέψεις είχαν μεγάλη σημασία».

Ο Γκρίνμπαουμ αναφέρει μια δημοσιογράφο που πιστεύει ότι έχασε μια θέση συντάκτη επειδή, κατά τη διάρκεια του γεύματος για συνέντευξη, έφαγε άκομψα τα σπαράγγια με μαχαιροπήρουνα αντί με το χέρι.

Η φιλοδοξία της αναρρίχησης

Είναι χαρακτηριστικό ότι αρκετοί από τους βασικούς συντελεστές της ιστορίας της Condé Nast ήταν ξένοι: Ο Νιούχαουζ, ο οποίος ήταν Εβραίος, ένιωθε αποκλεισμένος από τα ανώτερα κλιμάκια της αμερικανικής κοινωνίας των Waspy- ο Άλεξ Λίμπερμαν, ο βετεράνος διευθυντής σύνταξης που πήρε τον Νιούχαουζ υπό την προστασία του και τον εκπαίδευσε στην «αστικότητα», ήταν πρόσφυγας από τη Σοβιετική Ρωσία- ο Κάρτερ ήταν γιος πιλότου από το Τορόντο.

Αυτοί οι «επισκέπτες» καταλάβαιναν το άγχος για το στάτους και το αξιοποίησαν έξυπνα, προσφέροντας στους αναγνώστες μια ενδυναμωτική αίσθηση του μέλους μιας ομάδας με κόστος τη μέτρια τιμή της συνδρομής ενός περιοδικού. Και, επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα έθνος που έχει χτιστεί πάνω στη φιλοδοξία της αναρρίχησης, αυτό λειτούργησε.

*Το βιβλίο Empire of the Elite: Inside Condé Nast, the Media Dynasty That Reshaped the World του Μίχαελ Μ. Γκρίνμπαουμ κυκλοφορεί από την Hodder & Stoughton.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: REUTERS/Alessandro Garofalo 

ΠΗΓΗ

Ακολουθήστε το simpleradio.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις