«Elio»: Ένα οικείο αλλά τρυφερό ταξίδι αυτογνωσίας από την Pixar

Η νέα ταινία της Pixar μοιάζει γνώριμη αλλά καταφέρνει να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές με έναν ήρωα που ψάχνει το δικό του σύμπαν αποδοχής – και ίσως και μερικούς εξωγήινους.

Με φόντο το τραγούδι Once in a Lifetime των Talking Heads, ο 11χρονος Έλιο Σολίς ξαπλώνει στην παραλία, φορώντας μια αυτοσχέδια κάπα διακοσμημένη με πλαστικά αστέρια και περιμένοντας – κυριολεκτικά – να τον απαγάγουν εξωγήινοι. Έτσι ξεκινά το Elio, η νέα περιπέτεια της Pixar που μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε αυτό το στούντιο εξ αρχής: γιατί ξέρει να μιλά για το παιδικό συναίσθημα με τρόπο που αγγίζει και τους ενήλικες.

Ο Έλιο έχει βρεθεί υπό την κηδεμονία της θείας του, Όλγας (την υποδύεται η Ζόε Σαλντάνα, νικήτρια Όσκαρ και πλέον… μόνιμη κάτοικος Disney). Η αγάπη της για το παιδί είναι ειλικρινής, αλλά η σχέση τους δεν είναι εύκολη. Εκείνη προσπαθεί να εφαρμόσει κάθε κανόνα από το βιβλίο Parenting Your Spirited Child, ενώ εκείνος νιώθει ανεπιθύμητος – και ονειρεύεται να ανήκει κάπου αλλού. «Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας πλανήτης που θα με θέλει – γιατί εσύ προφανώς δεν με θες», λέει σε μία από τις πιο δυνατές στιγμές της ταινίας.

Το σενάριο (Τζούλια Τσο, Μαρκ Χάμερ, Μάικ Τζόουνς) ακολουθεί γνώριμες ρότες της Pixar – συναισθηματικά, εσωτερικά ταξίδια, κοσμικά ερωτήματα – όμως τις διανθίζει με χιούμορ, πνεύμα και μια διακριτική κοινωνική παρατήρηση. Όταν ο Έλιο τελικά μεταφέρεται στον Κομμιουνιβέρσο, έναν διαγαλαξιακό οργανισμό που θυμίζει διαστημικό ΟΗΕ, η ταινία φλερτάρει με τα οπτικά μοτίβα του Soul και του Inside Out. Κι όμως, κρατά τη δική της φωνή.

Στην προσπάθειά του να γίνει εκπρόσωπος της Γης, ο Έλιο αναλαμβάνει να διαπραγματευτεί με τον μοχθηρό λόρδο Γκρίγκον (ο Μπραντ Γκάρετ χαρίζει φωνή σε μια φιγούρα που φέρνει σε Αυτοκράτορα Ζεργ). Όμως η έκπληξη έρχεται όταν χτίζει φιλία με τον γιο του πολέμαρχου, τον εντελώς αντιπολεμικό Γκλόρντον – έναν εξωγήινο που μοιάζει με σουπιούλα και μιλά σαν Βρετανός αξιωματικός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και ναι, θα κλάψετε γι’ αυτόν.

Παρά τις δυσκολίες παραγωγής (πανδημία, απεργίες, αλλαγές σκηνοθετών με την αποχώρηση του Αντριάν Μολίνα), η ταινία διατηρεί ενιαίο τόνο και ταυτότητα. Το Elio αξιοποιεί με παιγνιώδη τρόπο στοιχεία body horror (!), αλλά και αναφορές σε Terminator 2, Close Encounters και Dune – φιλτράροντας τα μέσα από τον φακό ενός παιδιού που απλώς ψάχνει να ανήκει κάπου.

Η μοναξιά βρίσκεται στον πυρήνα της ταινίας, όμως παρουσιάζεται με ευαισθησία: όχι ως αντικειμενική απομόνωση, αλλά ως αίσθηση του να ζεις «παράλληλα» με τους άλλους, χωρίς πραγματική σύνδεση. Και είναι συγκινητικό το πώς αυτό το παιδί, με τις απόψεις του για τα κουτάλια και τις δυσκολίες του να εκφράσει τα συναισθήματά του, αναζητά – και τελικά βρίσκει – κάποιον που τον βλέπει όπως είναι.

Αν η Pixar μας έχει μάθει κάτι, είναι ότι οι πιο μεγάλες αποκαλύψεις έρχονται όταν το σύμπαν των ενηλίκων κοιτάζει μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Και ο Elio, με όλη του τη γλύκα, την αφέλεια και τις υπαρξιακές ανησυχίες, είναι άλλη μία αξιόλογη υπενθύμιση.