Black Mirror: Η συναρπαστική σειρά διανύει την πιο ώριμη και ανθρώπινη σεζόν της

Στην έβδομη σεζόν του Black Mirror, ο Τσάρλι Μπρούκερ τολμά να συνδυάσει τη νοσταλγία με τη φρεσκάδα, τη σάτιρα με τη συμπόνια και τον τεχνολογικό τρόμο με βαθιά ανθρώπινες ιστορίες. Μια ανθολογία που δεν φοβάται πια να δείξει την καρδιά της.

Ενώ οι περισσότερες τηλεοπτικές σειρές χτίζουν χαρακτήρες και πλοκή για να «σερβίρουν» ελαφρώς διαφοροποιημένες παραλλαγές σε κάθε επεισόδιο, κάποιες επανεκκινούν από το μηδέν κάθε φορά. Κάθε ιστορία είναι μια νέα μάχη για την προσοχή και την αποδοχή του κοινού. Εάν αποτύχουν, απορρίπτονται χωρίς δισταγμό, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική ή τεχνική αξία τους.

Σε αυτήν την απαιτητική φόρμα, ο δημιουργός του Black Mirror, Τσάρλι Μπρούκερ, φτάνει στην έβδομη σεζόν και για πρώτη φορά «σπάει» τον άγραφο κανόνα: επιστρέφει σε παλιό υλικό. Το φινάλε της σεζόν, USS Callister: Into Infinity, αποτελεί συνέχεια του πολυαγαπημένου επεισοδίου της τέταρτης σεζόν. Παρά τη νοσταλγική του αξία, όμως, είναι ίσως το πιο αδύναμο επεισόδιο του κύκλου – ακριβώς επειδή του λείπει η φρεσκάδα και η αγωνία του αγνώστου.

Αντίθετα, τα υπόλοιπα πέντε επεισόδια παίρνουν το ρίσκο της πρωτοτυπίας και σχεδόν όλα κερδίζουν το στοίχημα.

Στο Common People, με πρωταγωνιστές τον Κρις Ο’Ντάουντ και την Ρασίντα Τζόουνς, ένα ζευγάρι της εργατικής τάξης αντιμετωπίζει τον καρκίνο με τη βοήθεια της τεχνολογίας – το μυαλό της μεταφέρεται στο cloud, αλλά η συνδρομή είναι πανάκριβη και οι όροι αλλάζουν συνεχώς. Πρόκειται για μια σάτιρα με οργή και καρδιά, που καταλήγει σε ένα υπαρξιακό και αποκαρδιωτικό σχόλιο πάνω στην επισφάλεια της σύγχρονης ζωής.

Η ανθρώπινη διάσταση συνεχίζεται με το Hotel Reverie, όπου η Ίσσα Ρέι ενσαρκώνει μια σταρ του Χόλιγουντ που δανείζει το avatar της σε ένα νέο είδος remake: μια τεχνητή προσομοίωση ενός κλασικού ρομάντζου. Το επεισόδιο σχολιάζει με ευαισθησία τη δύναμη του κινηματογράφου και την αμφίδρομη σχέση δημιουργού-χαρακτήρα-θεατή.

Το Eulogy, με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Πολ Τζιαμάτι, απογυμνώνει την τεχνολογία από κάθε υπερβολή για να αφηγηθεί μια απλή και βαθιά συγκινητική ιστορία απώλειας και νοσταλγίας. Η τεχνολογία εδώ δεν κυριαρχεί, απλώς επιτρέπει στον ήρωα να εξερευνήσει τις αναμνήσεις μιας μεγάλης, χαμένης αγάπης – και μαζί, τα ανεκπλήρωτα “αν” της ζωής του.

Η σειρά δεν έχει όμως ξεχάσει τις ρίζες της στον τρόμο και το ψυχολογικό θρίλερ. Στο Bête Noire, η Σιένα Κέλι υποδύεται μια εργαζόμενη που υποψιάζεται – ορθώς – ότι η νέα συνάδελφός της, Ρόζι ΜακΓιούεν, είναι επικίνδυνη. Το επεισόδιο εξελίσσεται με ακρίβεια, χτίζοντας αριστοτεχνικά την παράνοια μέχρι το απολαυστικά ειρωνικό φινάλε του.

Μοναδική απογοήτευση της σεζόν είναι το Plaything. Ο Πίτερ Καπαλντί ενσαρκώνει έναν ύποπτο για φόνο, με το παρελθόν του να είναι βουτηγμένο σε ένα εθιστικό βιντεοπαιχνίδι. Αν και το στήσιμο είναι πολλά υποσχόμενο, το επεισόδιο τελειώνει απότομα, αφήνοντας την αίσθηση μιας χαμένης ευκαιρίας.

Παρά τις αστοχίες, το Black Mirror 7 είναι πιο ανθρώπινο, πιο ευάλωτο και – τελικά – πιο συγκινητικό από ποτέ. Ο Τσάρλι Μπρούκερ δείχνει ότι δεν φοβάται να εξερευνήσει τα όρια της φόρμας του, να ρισκάρει με συναισθήματα και να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει «μαύρος καθρέφτης» στον ψηφιακό μας κόσμο.