Babygirl: Το ερωτικό θρίλερ της Νικόλ Κίντμαν δεν πείθει κανέναν – Μια μη ρεαλιστική «ανάγνωση»

Η ταινία Babygirl, η οποία φαίνεται να κινείται στον κόσμο του ερωτικού θρίλερ, προσφέρει μια φιλόδοξη, αλλά μάλλον μη ρεαλιστική «ανάγνωση» των σχέσεων εξουσίας στον επαγγελματικό και προσωπικό τομέα.

Με την υπογραφή της Χαλίνα Ρέιν ως σεναριογράφου και σκηνοθέτη, το έργο φέρνει στο προσκήνιο μια εκδοχή του ερωτικού θρίλερ της δεκαετίας του ’90, επαναφέροντας τη δυναμική της σεξουαλικής παρενόχλησης με έναν μοντέρνο και ταυτόχρονα ελαφρώς ασαφή τρόπο.

Η Νικόλ Κίντμαν, ως Ρόμι, υποδύεται μια πανίσχυρη διευθύνουσα σύμβουλο, η οποία βρίσκεται σε μια μάλλον δυσλειτουργική σχέση με τον σύζυγό της, αλλά και σε μια δυναμική εξουσίας στον επαγγελματικό τομέα.

Η παρουσία του νεαρού, φιλόδοξου ασκούμενου Σάμιουελ (υποδυόμενος από τον Χάρις Ντίκινσον) και η εκκίνηση της αντιστροφής των παραδοσιακών ρόλων εξουσίας, δημιουργούν μια ένταση που μοιάζει να προορίζεται για μια επικίνδυνη ερωτική σχέση.

Ωστόσο, η ταινία δεν προχωρά σε πλήρη εξερεύνηση της BDSM κουλτούρας ή σε επικίνδυνες καταστάσεις με συνέπειες, κάτι που είναι χαρακτηριστικό για πολλές ιστορίες αυτού του είδους. Η ταινία αναδεικνύει περισσότερο την αμηχανία και την επιφανειακή διαταραχή στις σχέσεις εξουσίας, παρά το πραγματικό, βαθύ ερωτικό ή ψυχολογικό παιχνίδι.

Η σχέση μεταξύ της Ρόμι και του Σάμιουελ φαίνεται να βασίζεται σε έναν επιφανειακό συνδυασμό κυριαρχίας και υποταγής, χωρίς ωστόσο να προχωρά σε πραγματικά επικίνδυνες ή συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις.

Η χρήση των αλληλεπιδράσεων τους στα ξενοδοχεία και οι διάφορες φαινομενικά απλές, αλλά και αντισεξουαλικές σκηνές, δείχνουν πως το ερωτικό παιχνίδι βασίζεται στην ερωτική απογοήτευση και στην ανεκτικότητα, παρά στη δυναμική ενός πραγματικού «θρίλερ».

Το σενάριο και η σκηνοθεσία της Χαλίνα Ρέιν προσφέρουν μια φαινομενικά ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκδοχή του θρίλερ της δεκαετίας του ’90, αλλά η ταινία αποτυγχάνει να προκαλέσει την ένταση και τον κίνδυνο που περιμέναμε από έναν πραγματικό ερωτικό θρίλερ.

Οι χαρακτήρες παραμένουν σε μια αίσθηση κενότητας, με την Κίντμαν να προσφέρει μια ερμηνεία γεμάτη κλασική κομψότητα, αλλά χωρίς να καταφέρνει να αποδώσει την ερωτική διέγερση που απαιτεί η ιστορία.