Από τα υπόγεια των ’90 ως το θέατρο Βράχων – Ο Μπάμπης Στόκας και η αλήθεια που αντέχει στον χρόνο

Οι Πυξ Λαξ επιστρέφουν για μία ακόμη μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία, την Πέμπτη 20 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», με τα τραγούδια που εδώ και τρεις δεκαετίες συνοδεύουν τις πιο προσωπικές και συλλογικές μας στιγμές. Ο Μπάμπης Στόκας, ένας από τους βασικούς πυλώνες των Πυξ Λαξ, που μαζί με τον Φίλιππο Πλιάτσικα και τον αείμνηστο Μάνο Ξυδούς καθόρισαν ολόκληρες γενιές, μιλά στο in με αφορμή τη συναυλία, σε μια συνέντευξη όπου η νοσταλγία μπλέκεται με τη διαχρονικότητα των τραγουδιών και τη ματιά του στο σήμερα.

Μπορεί να ξεκίνησαν με «λίγο κόσμο και πολύ πείσμα», όμως όπως λέει κι ο Μπάμπης Στόκας, η αλήθεια τελικά βρίσκει πάντα τον δρόμο της.

Ο ίδιος ανατρέχει στις απαρχές του συγκροτήματος, στη σημασία που απέκτησαν τα τραγούδια με την πάροδο του χρόνου και στην ιδιαίτερη σχέση που συνεχίζει να έχει με το κοινό –παλιό και νέο– μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις.

Με λόγο άμεσο και αυθεντικό, περιγράφει τη σκηνή όχι ως πρόκληση αλλά ως συνάντηση, και εξηγεί γιατί η «Συνουσία» εξακολουθεί να αποτυπώνει την πραγματικότητα, 35 χρόνια μετά τη δημιουργία της.

Μιλώντας για τα δύσκολα πρώτα χρόνια, για τη σημασία του να παραμένεις αληθινός στη σκηνή και για τις στιγμές που ευχόμαστε να μείνουν στη μνήμη του κόσμου μετά το τέλος μιας συναυλίας, ο Μπάμπης Στόκας αποκαλύπτει πτυχές της καλλιτεχνικής του πορείας.

Ακόμα, θυμίζει πως η μουσική, τελικά, λειτουργεί σαν μια μεγάλη αγκαλιά που ενώνει τους ανθρώπους, πέρα από τον χρόνο και τις γενιές.

«Η μουσική γυρνάει μέσα στον χρόνο σαν μπάλα» λέει ο Μπάμπης Στόκας

Μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας, αλλά και προσωπικής διαδρομής, πώς έχετε αλλάξει εσείς ως ερμηνευτής; Και πώς έχει αλλάξει το κοινό σας;

Θεωρώ πως μέσα από το πέρασμα των χρόνων γίνεσαι καλύτερος. Μπορείς να συνειδητοποιήσεις το κείμενο που έχεις και τί ακριβώς θες να μεταδώσεις στο κοινό σου μέσα από το τραγούδι. Πιστεύω πως πηγαίνουμε προς το καλύτερο γιατί όπως όλοι οι άνθρωποι προχωράμε αλλάζοντας. Στην αρχή είναι πολύ ωραίο το φρέσκο, το νέο, το ακατέργαστο. Όμως όσο προχωράνε τα χρόνια μπαίνεις όλο και περισσότερο στο νόημα. Γιατί ο τραγουδιστής οφείλει να εξυπηρετεί το κείμενο σε ένα κοινό που από παλιά μας ακολουθούσε αλλά και στο νέο κοινό στα νέα παιδιά που ακούν τα τραγούδια μας και μας γεμίζουν ελπίδα.

Ποιο τραγούδι των ΠΥΞ ΛΑΞ νιώθετε ότι έχει ανανεώσει το νόημά του μέσα στα χρόνια, με τρόπο που δεν είχατε προβλέψει όταν το γράψατε ή το ηχογραφήσατε;

Θα έλεγα πως το τραγούδι η «Συνουσία» συνεχίζει να διατηρεί το νόημά του μέσα στα χρόνια. Η συνουσία η μυστική της διαφθοράς. Όπως λένε και οι στίχοι του η διαφθορά βασιλεύει και όσο περνάνε τα χρόνια αντί να μαζεύεται μεγαλώνει. Αν και γράφτηκε πριν από 35 χρόνια ακόμα και σήμερα εκφράζει το παρόν. Το κείμενό του είναι διαχρονικό.

Στη συνείδηση πολλών, είστε «το soundtrack» μιας ολόκληρης γενιάς. Αυτό το βάρος είναι ευθύνη ή απελευθέρωση;

Νομίζω απελευθέρωση. Έχει πάψει να είναι ευθύνη. Αν και δεν πιστεύω πως εμείς το νιώσαμε και ποτέ ευθύνη. Τα τραγούδια τα κάναμε για εμάς, να είμαστε εμείς χαρούμενοι, να βγάζουμε προς τα έξω τα δικά μας θέματα. Και μέσα από την αλήθεια μας θα μπορούσες να νιώσεις κάτι εσύ ή ο διπλανός σου και ο υπόλοιπος κόσμος.

Ο Μπάμπης Στόκας συνεχίζει με το ίδιο πείσμα και μια γενιά που έρχεται να τραγουδήσει μαζί του

Πόσο σημαντική είναι για εσάς η ζωντανή επαφή με το κοινό σήμερα; Είναι ίδια με το παρελθόν ή έχει αποκτήσει διαφορετική ένταση και σημασία;

Είναι πάρα πολύ σημαντική η ζωντανή επαφή με το κοινό σήμερα. Τώρα είμαστε πιο χαρούμενοι γιατί βλέπουμε ξανά νέα παιδιά να είναι κοντά μας. Αυτό για μας είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Χαιρόμαστε περισσότερο απ’ ό.τι στο παρελθόν γιατί τότε ήμασταν κι εμείς νέοι. Διασκεδάζαμε όλοι μαζί σαν μια παρέα. Όταν βλέπουμε, μετά από τόσα χρόνια που έχουμε πια μεγαλώσει, νέα παιδιά γύρω μας να αγαπάνε τα τραγούδια μας, να έρχονται στις συναυλίες μας, νιώθουμε μεγάλη τιμή και δύναμη!

Αν μπορούσατε να μιλήσετε στον εαυτό σας το 1996, λίγο πριν από μια εμφάνιση των ΠΥΞ ΛΑΞ σε κάποιο μικρό club της Αθήνας, τι θα του λέγατε;

Θα του έλεγα «Να κάνει κουράγιο». Όλοι νομίζουν ότι όλα έγιναν εύκολα, αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν στην αρχή πολύ δύσκολα. Δεν έγιναν τα τραγούδια ξαφνικά επιτυχίες ούτε είχαμε κόσμο πολύ που μας ακολουθούσε. Περάσαμε πέντε δύσκολα χρόνια, με λίγο κόσμο μα με πολύ πείσμα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν αυτό που αγαπούσαμε και που είχαμε αποφασίσει ότι θέλουμε να κάνουμε. Ποτέ δεν πιστεύαμε πως θα έπαιρνε αυτή την διάσταση. Όμως, περνούσε συνέχεια από το μυαλό μου η λέξη «κουράγιο» γιατί μέσα μου ένιωθα πως θα γίνουν επιτυχίες και τουλάχιστον θα μπορούσαμε να ζούμε από αυτό.

Υπάρχουν τραγούδια που αποφεύγετε να λέτε πλέον; Κι αν ναι, είναι για λόγους προσωπικούς, τεχνικούς ή συναισθηματικούς;

Ναι, έχω πέντε συγκεκριμένα τραγούδια που δεν τα λέω. Οι λόγοι είναι λίγο απ’ όλα. Για παράδειγμα το «Είναι ωραία η θάλασσα» έχω να το πω περίπου 20 χρόνια. Το λέει ο Φίλιππος.

«Να αφήσουμε τα προβλήματα στην άκρη, να τραγουδήσουμε, να γίνουμε μια μεγάλη αγκαλιά»

Η λέξη «νοσταλγία» είναι κάτι που αγκαλιάζετε στις συναυλίες σας ή προσπαθείτε να την αποφύγετε;

Δεν προσπαθούμε να αποφύγουμε κάτι. Αφήνουμε απλά την βραδιά να κυλήσει. Αν βγει μια νοσταλγική βραδιά γιατί ο κόσμος είναι σε αυτή τη διάθεση και ζητήσει από εμάς τραγούδια που μας γυρνάνε σε αυτή τη φάση, θα αφεθούμε κι εμείς μαζί του. Πάντα στις ζωντανές εμφανίσεις υπάρχει ένας μπούσουλας, μια βασική ροή. Στις καλοκαιρινές συναυλίες είμαστε πιο μαζεμένοι. Ενώ, τον χειμώνα είμαστε πιο ελεύθεροι, άρα η νοσταλγία μπορεί να υπάρξει μέσα σε αυτό.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν ανεβαίνετε στη σκηνή σήμερα;

Το να ανέβω στη σκηνή δεν το βλέπω σαν πρόκληση. Απλώς προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο αληθινοί γίνεται, γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Οπότε κάθε βραδιά είναι διαφορετική. Κάποιες μέρες δεν είσαι πολύ καλά, άλλες είσαι, Οι μουσικοί μπορεί να μην είναι κουρδισμένοι καλά είτε άλλες μέρες να παίζουν τέλεια. Αν και ομολογώ πως η μπάντα έχει κολλήσει εντελώς πάνω σε μένα και τον Φίλιππο, γι’ αυτό είναι πολύ εύκολο να παίξουμε μαζί με τα παιδιά. Και γουστάρουμε πάρα πολύ γιατί είναι μια μπάντα που αγαπάμε πολύ.

Τι ελπίζετε να πάρει μαζί του ο κόσμος φεύγοντας από τη συναυλία στο Θέατρο Βράχων; Ένα συναίσθημα, μια μνήμη, μια ιδέα;

Ελπίζουμε να δώσουμε ένα χαμόγελο, μια ωραία στιγμή που θα την ξαναθυμηθεί. Αυτό είναι η μουσική. Γυρνάει μέσα στον χρόνο σαν μπάλα και πέφτει τη μία πάνω στον έναν και με την μία πάνω στον άλλον. Οι συναυλίες αυτόν τον σκοπό έχουν. Να αφεθούμε. Να αφήσουμε λίγο τα προβλήματα στην άκρη, να τραγουδήσουμε μαζί με τον κόσμο, να γίνουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Αυτό είναι το βασικό και αυτό έχει να κάνει μόνο με την αλήθεια.

Προπώληση εισιτηρίων στο inTickets.

ΠΗΓΗ

Ακολουθήστε το simpleradio.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις