Απέθαντη γοητεία: Ο Δράκουλας επιστρέφει σε οθόνη και σκηνή όσο η λατρεία του αίματος συνεχίζεται

Περισσότερο από έναν απλό βρικόλακα, ο Δράκουλας αποτελεί ένα αρχέτυπο και μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης που διαπερνά τους αιώνες, διαποτίζοντας τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο με το αίμα της αιώνιας γοητείας του.

Η επικείμενη κινηματογραφική αναβίωση από τον Λικ Μπεσόν, το Dracula: A Love Tale, και η τολμηρή θεατρική μεταμόρφωση από τη Σίνθια Ερίβο, επιβεβαιώνουν περίτρανα τη διαρκή δύναμή του.

Η δημιουργία του ως μυθοπλαστικός χαρακτήρας από τον Ιρλανδό συγγραφέα Μπραμ Στόκερ το 1897 δεν ήταν τυχαία.

Βασισμένος εν μέρει στην ιστορία του Βλαντ Τέπες, του αιμοδιψούς πρίγκιπα της Βλαχίας, και εμπλουτισμένος με ανατολικοευρωπαϊκές δεισιδαιμονίες και γοτθικές αφηγήσεις, ο Στόκερ επινόησε ένα πλάσμα που ενσάρκωνε τους βαθύτερους φόβους και τους απαγορευμένους πόθους της βικτοριανής εποχής.

Ο Κόμης Δράκουλας δεν ήταν απλώς ένας δαιμονικός δυνάστης. Ήταν ένας αριστοκράτης, ένας ξένος εισβολέας που απειλούσε την καθωσπρέπει βρετανική κοινωνία, ένα σύμβολο της ανεξέλεγκτης σεξουαλικότητας και της αποσύνθεσης που κρυβόταν κάτω από την επιφάνεια.

Αυτή η πολυπλοκότητα –η σύνθεση του γοητευτικού και του φρικτού, του αθάνατου και του καταραμένου– ήταν το πρώτο αίμα που ενέπνευσε τους δημιουργούς.

Για την ακαδημαϊκή κοινότητα, ο Δράκουλας του Στόκερ δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα τρόμου, αλλά ένα πλούσιο κείμενο που έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτενούς ανάλυσης από διάφορους επιστημονικούς κλάδους.

Οι μελετητές έχουν αναλύσει τον Κόμη και τον κόσμο του ως καθρέφτη κοινωνικών, ψυχολογικών, πολιτικών και πολιτισμικών ανησυχιών της ύστερης βικτοριανής εποχής και όχι μόνο, αποκαλύπτοντας τα υποδόρια νοήματα και τους πολυδιάστατους συμβολισμούς του.

Κάποιοι μελετητές τοποθετούν το μυθιστόρημα στο πλαίσιο των μετα-αποικιοκρατικών σπουδών, διαβάζοντάς το ως μια μορφή «αντίστροφης αποικιοκρατίας», όπου ο «πρωτόγονος» και «εξωτικός» άλλος εισβάλλει και απειλεί τον «πολιτισμένο» αποικιοκράτη, ανατρέποντας τους παραδοσιακούς ρόλους

Μια από τις πιο κυρίαρχες ακαδημαϊκές προσεγγίσεις εστιάζει στον Δράκουλα ως αντανάκλαση των φόβων που κυριαρχούσαν στη βρετανική κοινωνία του 19ου αιώνα. Ο Κόμης είναι ένας ξένος, ένας εισβολέας από την «άγρια» και «απολίτιστη» Ανατολική Ευρώπη, ο οποίος απειλεί την καθωσπρέπει, οργανωμένη και «ορθολογική» βικτοριανή Βρετανία. Αυτή η εισβολή έχει ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.

Ο Δράκουλας, με την ικανότητά του να μεταδίδει την κατάστασή του – τον βαμπιρισμό – συμβολίζει την απειλή της εξωτικής επιρροής που διαβρώνει την υποτιθέμενη καθαρότητα και τάξη της βρετανικής κοινωνίας. Η «μόλυνση» αυτή δεν είναι μόνο βιολογική, μέσω της μεταφοράς αίματος, αλλά και ηθική, καθώς φέρνει μαζί της μια διαφορετική ηθική και σεξουαλική ελευθερία που αμφισβητούσε τα βικτοριανά ήθη (Auerbach, 1995).

Επιπλέον, ο Δράκουλας είναι ένα λείψανο μιας αρχαίας, φεουδαρχικής εποχής, μια μορφή που αρνείται να πεθάνει. Η επιστροφή του μπορεί να αναγνωστεί ως η απειλή των ξεπερασμένων κοινωνικών δομών, της «βαρβαρότητας» ή του προ-νεωτερικού κόσμου που επανέρχεται για να στοιχειώσει τη νεωτερικότητα, την επιστημονική πρόοδο και τον βιομηχανικό πολιτισμό.

Τέλος, η φιγούρα του Δράκουλα ενισχύει τα στερεότυπα για την Ανατολική Ευρώπη ως μια μυστηριώδη, επικίνδυνη, οπισθοδρομική και αλλόκοτη περιοχή, σε αντίθεση με τη «φωτισμένη» και «πολιτισμένη» Δύση.

Κάποιοι μελετητές τοποθετούν το μυθιστόρημα στο πλαίσιο των μετα-αποικιοκρατικών σπουδών, διαβάζοντάς το ως μια μορφή «αντίστροφης αποικιοκρατίας», όπου ο «πρωτόγονος» και «εξωτικός» άλλος εισβάλλει και απειλεί τον «πολιτισμένο» αποικιοκράτη, ανατρέποντας τους παραδοσιακούς ρόλους (Arata, 1990).

Δράκουλας όπως σεξ

Πολλοί ακαδημαϊκοί έχουν επικεντρωθεί στις βαθιά ριζωμένες ψυχολογικές και σεξουαλικές υποδηλώσεις του μυθιστορήματος, χρησιμοποιώντας συχνά ψυχαναλυτικά εργαλεία.

Η βικτοριανή εποχή χαρακτηριζόταν από έντονη σεξουαλική καταπίεση και αυστηρούς κοινωνικούς κανόνες. Ο Δράκουλας, με την επιθετική, διεισδυτική του πράξη του δαγκώματος (συχνά στον λαιμό, μια ευαίσθητη ερωτογενής ζώνη), ερμηνεύεται ως ενσάρκωση του απαγορευμένου και ανεξέλεγκτου σεξουαλικού πόθου, καθώς και του φόβου απέναντι στην «αφύπνιση» της γυναικείας σεξουαλικότητας.

Για τις γυναίκες του μυθιστορήματος, όπως η Λούσι Γουέστενρα, η μεταμόρφωση σε βρικόλακα συνεπάγεται μια απελευθέρωση από τους κοινωνικούς περιορισμούς, αποκτώντας μια εμφανώς ανεξέλεγκτη και συχνά επιθετική σεξουαλικότητα που ήταν ανήκουστη για την εποχή (Showalter, 1990).

Σε μια εποχή όπου η σύφιλη και άλλες σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες προκαλούσαν τρόμο και στιγματισμό, ο Δράκουλας μπορεί να ειδωθεί ως μεταφορά για την «μόλυνση» που μεταδίδεται μέσω της σαρκικής επαφής. Το αίμα, ως φορέας ζωής και ταυτόχρονα μόλυνσης, γίνεται κεντρικό σύμβολο αυτής της διττής φύσης

Σε μια εποχή όπου η σύφιλη και άλλες σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες προκαλούσαν τρόμο και στιγματισμό, ο Δράκουλας μπορεί να ειδωθεί ως μεταφορά για την «μόλυνση» που μεταδίδεται μέσω της σαρκικής επαφής. Το αίμα, ως φορέας ζωής και ταυτόχρονα μόλυνσης, γίνεται κεντρικό σύμβολο αυτής της διττής φύσης.

Κάποιοι ψυχαναλυτές βλέπουν τον Δράκουλα ως μια φαλλική φιγούρα που εισβάλλει στο γυναικείο σώμα και απειλεί την πατριαρχική τάξη, ενώ άλλοι τον συσχετίζουν με οιδιπόδειες συγκρούσεις ή με τον φόβο του ευνουχισμού, καθώς οι άνδρες χαρακτήρες του μυθιστορήματος πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν αυτή την «απειλή».

Σκοτάδι ψυχής

Ο Δράκουλας προσφέρει επίσης πρόσφορο έδαφος για θεολογικές και φιλοσοφικές συζητήσεις.

Ο Δράκουλας είναι η ενσάρκωση του απόλυτου, κοσμικού κακού, αντιπροσωπεύοντας μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της αιώνιας ζωής, η οποία αποκτάται μέσω της βλασφημίας, της άρνησης του Θεού και της κατανάλωσης αθώου αίματος. Η χρήση χριστιανικών συμβόλων (σταυρός, αγία ύδωρ, όστια) για την καταπολέμησή του υπογραμμίζει τον αγώνα μεταξύ καλού και κακού, πίστης και διαφθοράς (Miller, 1989).

Επιπλέον, ο Κόμης είναι αθάνατος αλλά καταραμένος, παγιδευμένος σε μια ύπαρξη χωρίς πραγματική ζωή ή θάνατο. Αυτό εγείρει ερωτήματα σχετικά με την αξία της αιώνιας ζωής αν αυτή στερείται ανθρωπιάς, αγάπης και της δυνατότητας λύτρωσης ή πνευματικής ανάπτυξης.

Πιο σύγχρονες ακαδημαϊκές αναλύσεις έχουν διευρύνει τις ερμηνείες του Δράκουλα, συμπεριλαμβάνοντας τις σπουδές φύλου και τις queer θεωρίες.

Οι αναλύσεις φύλου εξετάζουν τον Δράκουλα ως μια δύναμη που διαταράσσει τους αυστηρούς, δυαδικούς ρόλους των φύλων της βικτοριανής εποχής. Οι γυναίκες που μεταμορφώνονται σε βρικόλακες αποκτούν μια δύναμη, μια επιθετικότητα και μια σεξουαλική αυτονομία που τους στερούνταν στην πατριαρχική κοινωνία, καθιστώντας τις ταυτόχρονα απειλητικές αλλά και συναρπαστικές (Gelder, 1994).

Ορισμένοι μελετητές έχουν ερμηνεύσει τις αλληλεπιδράσεις του Δράκουλα με τους άνδρες χαρακτήρες, όπως τον Τζόναθαν Χάρκερ, ως υποδηλώσεις ομοερωτικών εντάσεων ή ως αμφισβήτηση της ετεροκανονικότητας, παρουσιάζοντας μια πιο ρευστή και αμφίσημη σεξουαλικότητα που ήταν ταμπού για την εποχή.

Οθόνη ποτισμένη με αίμα

Ο κινηματογράφος αγκάλιασε τον Δράκουλα σχεδόν αμέσως, αντιλαμβανόμενος την τεράστια δυναμική του για οπτική αφήγηση και εμπορική επιτυχία. Η αρχετυπική φιγούρα του Δράκουλα, με την επιβλητική παρουσία, την σκοτεινή αύρα και την ικανότητα να προκαλεί τρόμο, έκανε τον χαρακτήρα ιδανικό για τη μεγάλη οθόνη.

Η πρώτη ανεπίσημη μεταφορά ήταν το γερμανικό εξπρεσιονιστικό Nosferatu του Φ.Β. Μούρναου (1922), που, παρά τις νομικές διαμάχες, έθεσε τα θεμέλια για την οπτική του βαμπίρ.

Οι εκτιμήσεις συχνά αναφέρουν περισσότερες από 200 ταινίες στις οποίες ο Κόμης Δράκουλας είτε πρωταγωνιστεί, είτε έχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Άλλες πηγές, λαμβάνοντας υπόψη και τις τηλεοπτικές παραγωγές, τις ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού και τις διεθνείς μεταφορές, ανεβάζουν τον αριθμό ακόμη και πάνω από 300 ή 400

Ωστόσο, η πραγματική εμπορική έκρηξη ήρθε με τον Μπέλα Λουγκόζι στο Dracula της Universal Pictures το 1931. Η ερμηνεία του Λουγκόζι, με την υποβλητική φωνή και το μαγνητικό βλέμμα, καθιέρωσε την εικόνα του Κόμη στο συλλογικό ασυνείδητο και έκανε την ταινία τεράστια επιτυχία, δημιουργώντας ένα ολόκληρο franchise τρόμου.

Αργότερα, οι ταινίες της βρετανικής εταιρείας Hammer Film Productions στη δεκαετία του ’50 και του ’60, με τον Κρίστοφερ Λι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έδωσαν μια νέα, πιο ζοφερή και βίαιη διάσταση στον Δράκουλα, γνωρίζοντας επίσης σημαντική εμπορική απήγηση και διεθνή διανομή.

Ωστόσο, μία από τις πιο επιτυχημένες και αναγνωρισμένες εμπορικά μεταφορές ήταν το Bram Stoker’s Dracula του Φράνσις Φορντ Κόπολα το 1992.

Με ένα εντυπωσιακό καστ (Γκάρι Όλντμαν, Γουινόνα Ράιντερ, Άντονι Χόπκινς, Κιάνου Ριβς) και μια εκθαμβωτική εικαστική προσέγγιση, η ταινία απέφερε πάνω από 215 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως (περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ), αναδεικνύοντας τον Δράκουλα σε έναν τραγικό ρομαντικό ήρωα, πέρα από το απλό τέρας.

Ο Κόπολα, τολμηρός από πάντα, δεν δίστασε να εμβαθύνει στην ερωτική και αιματηρή διάσταση του μύθου, προσφέροντας μια πλούσια και οπτικά καθηλωτική εμπειρία που σαγήνεψε το κοινό.

Πιο πρόσφατα, ο μύθος του Δράκουλα επιμένει να γοητεύει. Μια από τις πιο αναμενόμενες προσθήκες στον κανόνα είναι και η μεταφορά του Nosferatu από τον Ρόμπερτ Έγκερς, έναν σκηνοθέτη γνωστό για την ατμοσφαιρική και ιστορικά ακριβή προσέγγισή του στον τρόμο.

Με ένα καστ που περιλαμβάνει τους Μπιλ Σκάρσγκαρντ, Λίλι-Ρόουζ Ντεπ και Έμα Κόριν, ο Έγκερς στοχεύει επέστρεψε στην αρχική, πιο εφιαλτική εκδοχή του βαμπίρ, προσφέροντας μια σκοτεινή και ανατριχιαστική ερμηνεία που τιμά τις ρίζες του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ενώ ταυτόχρονα έμπηξε τα δόντια του στον ατόφιο τρόμο.

Η επανερμηνεία του Nosferatu υπογράμμισε την αδιάκοπη ανάγκη των δημιουργών να αναμετρηθούν με τον πυρήνα του βαμπιρικού τρόμου, φέρνοντας νέο αίμα σε μια ιστορία που έχει ήδη διψάσει για αιώνες.

Σε παραλληλο χρόνο το σύμπαν του Gaming έχει αξιοποιήσει το μύθο με τη σειρά παιχνιδιών Castlevania (που έγιναν εξαιρετικό υλικό για το επιτυχημένο anime) ενώ η τηλεόραση έχει αξιοποιήσει τη δημοτικότητα του Δράκουλα, με σειρές όπως το Dracula του BBC/Netflix (2020) να προσφέρουν σύγχρονες, συχνά σκοτεινές και ερωτικές, αναγνώσεις του χαρακτήρα, αποδεικνύοντας τη συνεχή εμπορική του δυναμική.

Ο Δράκουλας είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Υπάρχουν αμέτρητες παραγωγές εκτός Χόλιγουντ, από την Ευρώπη (όπως οι ιταλικές και ισπανικές ταινίες τρόμου) μέχρι την Ασία, που είναι δύσκολο να καταγραφούν πλήρως ενώ πέρα από τις μεγάλες παραγωγές, υπάρχουν χιλιάδες μικρού μήκους ταινίες και ανεξάρτητες δημιουργίες που έχουν εξερευνήσει τον μύθο του

Ωστόσο, η ερώτηση για τον συνολικό αριθμό των ταινιών που έχουν τον Δράκουλα ως κεντρικό ήρωα, ή έστω ως σημαντικό χαρακτήρα, είναι πολύ πιο σύνθετη από όσο φαίνεται αρχικά.

Αν και είναι αδύνατο να δώσουμε έναν απολύτως ακριβή αριθμό, η προσπάθεια καταμέτρησης αποκαλύπτει το αστρονομικό μέγεθος της επιρροής του χαρακτήρα και την αδιάκοπη γοητεία του στην παγκόσμια κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία.

Ο λόγος που δεν μπορεί να προσδιοριστεί ακόμη και για τον πιο υπομονετικό ανάμεσα μας, ακριβής αριθμός, είναι πολυπαραγοντικός.

Αν περιοριστεί στις άμεσες μεταφορές του μυθιστορήματος του Μπραμ Στόκερ ή και τις ταινίες που εμπνέονται χαλαρά από τον μύθο, τι γίνεται με τις κωμωδίες ή τις παρωδίες όπου ο Δράκουλας είναι παρών; Τις αναρίθμητες τηλεταινίες και τα επεισόδια τηλεοπτικών σειρών όπου είναι πρωταγωνιστής;

Ο Δράκουλας είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Υπάρχουν αμέτρητες παραγωγές εκτός Χόλιγουντ, από την Ευρώπη (όπως οι ιταλικές και ισπανικές ταινίες τρόμου) μέχρι την Ασία, που είναι δύσκολο να καταγραφούν πλήρως ενώ πέρα από τις μεγάλες παραγωγές, υπάρχουν χιλιάδες μικρού μήκους ταινίες και ανεξάρτητες δημιουργίες που έχουν εξερευνήσει τον μύθο του Δράκουλα, καθιστώντας μια συνολική καταγραφή πρακτικά αδύνατη.

Ο Δράκουλας έχει εμφανιστεί σε πολλά κινούμενα σχέδια (όπως το Hotel Transylvania) και αποτελεί κεντρικό χαρακτήρα σε πολυάριθμα βιντεοπαιχνίδια, που συχνά διαθέτουν κινηματογραφικές σκηνές.

Παρά τις παραπάνω προκλήσεις, οι αναλυτές του κινηματογράφου συμφωνούν σε ένα: ο Δράκουλας είναι ένας από τους πιο πολυδιασκευασμένους χαρακτήρες στην ιστορία της τέχνης.

Οι εκτιμήσεις συχνά αναφέρουν περισσότερες από 200 ταινίες στις οποίες ο Κόμης Δράκουλας είτε πρωταγωνιστεί, είτε έχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Κάποιες πηγές, λαμβάνοντας υπόψη και τις τηλεοπτικές παραγωγές, τις ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού και τις διεθνείς μεταφορές, ανεβάζουν τον αριθμό ακόμη και πάνω από 300 ή 400.

Ο Δράκουλας συχνά θεωρείται ο δεύτερος πιο πολυδιασκευασμένος χαρακτήρας στην ιστορία του κινηματογράφου, μετά τον Σέρλοκ Χολμς, αν και η ακριβής σειρά μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την πηγή και τα κριτήρια καταμέτρησης.

Φόβοι, πάθη και βαθιές πληγές

Για τους δημιουργούς, ο Δράκουλας προσφέρει έναν καμβά όπου μπορούν να εξερευνήσουν θεμελιώδεις ανθρώπινες έννοιες, αγωνίες, εμμονές και εφιάλτες. Η αθανασία του Δράκουλα τον καθιστά γοητευτικό τη στιγμή που η ίδια αυτή υπόσχεση αιώνιας ζωής είναι και η κατάρα της αιώνιας μοναξιάς και της απώλειας κάθε ανθρώπινου δεσμού.

Η πράξη του δαγκώματος, που μετατρέπει το θύμα σε βρικόλακα, είναι μια ισχυρή μεταφορά για τον απαγορευμένο πειρασμό, την απώλεια του ελέγχου και τη μεταμόρφωση της ψυχής ενώ η σεξουαλική πράξη της διείσδυσης, συχνά υπόγεια στο πρωτότυπο κείμενο και πιο έκδηλη σε μεταγενέστερες διασκευές, καθιστά τον Δράκουλα ένα όχημα για την εξερεύνηση των πιο σκοτεινών πτυχών του ερωτικού πάθους και της εξουσίας.

Ο Δράκουλας συχνά θεωρείται ο δεύτερος πιο πολυδιασκευασμένος χαρακτήρας στην ιστορία του κινηματογράφου, μετά τον Σέρλοκ Χολμς, αν και η ακριβής σειρά μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την πηγή και τα κριτήρια καταμέτρησης

Επιπλέον, ο Δράκουλας ενσαρκώνει τον φόβο του Άλλου -του ξένου που εισβάλλει στον οικείο κόσμο, φέρνοντας μαζί του την αβεβαιότητα και το χάος.

Η αριστοκρατική του καταγωγή, σε συνδυασμό με την αποκρουστική του φύση, δημιουργεί μια διαρκή ένταση ανάμεσα στην επιφανειακή γοητεία και την υποβόσκουσα φρίκη και ακριβώς αυτός ο δυϊσμός που του επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα ένα τέρας και μια τραγική φιγούρα, ένας σαγηνευτικός εραστής και ένας αδίστακτος δολοφόνος φέρνουν στον χαρακτήρα μια πολυπλοκότητα που ελάχιστοι δημιουργοί μπορούν να αντισταθούν.

Δράκουλας, 2025

Η διαχρονική φύση του μύθου αποδεικνύεται περίτρανα από τις νέες προσεγγίσεις που έρχονται στο προσκήνιο.

Ο Λικ Μπεσόν, ο αναγνωρισμένος και πολυβραβευμένος Γάλλος σκηνοθέτης, ετοιμάζει την προσωπική του εκδοχή με τίτλο Dracula: A Love Tale, με πρωταγωνιστή τον Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς.

Ο Μπεσόν, γνωστός για την οπτική του οξυδέρκεια και τη δημιουργία μοναδικών κόσμων (βλ. το Πέμπτο Στοιχείο), δήλωσε πως η έμπνευσή του για την ταινία πηγάζει από την ιδιαίτερη αύρα του Τζόουνς και όχι τόσο από την επανάληψη της γνωστής ιστορίας.

Ο Κρίστοφ Βαλτς ως Ιερέας και η Ματίλντα ντε Άντζελις ως Μαρία συμπληρώνουν το καστ, υποσχόμενοι μια οπτικά καθηλωτική εμπειρία, γυρισμένη στα χιονισμένα τοπία της Φινλανδίας – μια πινελιά που προσθέτει μια νέα, παγωμένη διάσταση στη διψασμένη ψυχή του Δράκουλα.

Από απέθαντο, αιμοβόρο τέρας που συμβολίζει την απειλή του ξένου, σε πληγωμένο και προδομένο αντιήρωα που αναζητά τη λύτρωση, ο Δράκουλας συνεχίζει να μας θυμίζει τις δικές μας σκιές, τους δικούς μας φόβους και τις δικές μας διαχρονικές εμμονές

Την ίδια στιγμή, στο Λονδίνο, η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός Σίνθια Ερίβο αναλαμβάνει μια τολμηρή θεατρική πρόκληση.

Στην επερχόμενη παραγωγή του Noël Coward Theatre τον Φεβρουάριο του 2026, η Ερίβο θα ερμηνεύσει όχι έναν, αλλά 23 διαφορετικούς ρόλους σε μια μονοπρόσωπη διασκευή του μυθιστορήματος του Στόκερ.

Αυτή η πρωτοποριακή προσέγγιση αναδεικνύει την απεριόριστη ευελιξία του μύθου και την ικανότητά του να εμπνέει ριζοσπαστικές καλλιτεχνικές επιλογές. Η Ερίβο έχει ήδη εκφράσει τον σεβασμό της για την πρόκληση, γνωρίζοντας το τεράστιο βάρος των ρόλων που αναλαμβάνει.

Η μεταμόρφωσή της σε πλήθος χαρακτήρων, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Κόμη, υπόσχεται μια αιματηρή εξερεύνηση της ψυχής του Δράκουλα και των θυμάτων του, μέσα από ένα μοναδικό καλλιτεχνικό πρίσμα.

Αυτή ακριβώς η αδιάκοπη αναζωογόνηση του μύθου του, η ικανότητα του Δράκουλα να προσαρμόζεται στις εκάστοτε πολιτισμικές ανησυχίες και να αντικατοπτρίζει τις σύγχρονες εμμονές, τον καθιστά πραγματικά αθάνατο.

Από απέθαντο, αιμοβόρο τέρας που συμβολίζει την απειλή του ξένου, σε πληγωμένο και προδομένο αντιήρωα που αναζητά τη λύτρωση, ο Δράκουλας συνεχίζει να μας θυμίζει τις δικές μας σκιές, τους δικούς μας φόβους και τις δικές μας διαχρονικές εμμονές.

ΠΗΓΗ

Ακολουθήστε το simpleradio.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις