Στην πόλη του ατελειωτου party: Viva Las Vegas!

Τα Σόδομα και τα Γόμορρα είναι οι φτωχοί βιβλικοί συγγενείς του Λας Βέγκας. Στη σύγχρονη πόλη της αμαρτίας επιτρέπονται τα πάντα, αρκεί να έχει κανείς τα χρήματα για να τα πληρώσει. Πλούσιοι και διάσημοι είναι οι μόνιμοι κάτοικοι αλλά και οι εκατομμύρια επισκέπτες, που ταξιδεύουν μέσα στην έρημο της Νεβάδα για να κάνουν μια ανάπαυλα χλιδής και κάθε είδους απολαύσεων από την πολυάσχολη και συχνά ανιαρή καθημερινότητά τους. Η ατάκα-κλειδί «ό,τι συμβαίνει στο Λας Βέγκας μένει στο Λας Βέγκας» είναι το εκ προοιμίου συγχωροχάρτι για τα παραστρατήματα, οικονομικής ή όποιας άλλης φύσης, στα οποία είναι πρόθυμοι να υποπέσουν με το που θα πατήσουν το πόδι τους στη φαντασμαγορική παιχνιδούπολη για ενηλίκους.

Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από κάτι περισσότερο από έναν αιώνα, το 1905 για να είμαστε ακριβείς, ο σπόρος για να φυτρώσει η μεγαλειώδης μητρόπολη ήταν ένας πρόχειρος οικισμός των εργατών της σιδηροδρομικής γραμμής που θα συνέδεε την έρημο της Νεβάδα με τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Η πόλη του Λας Βέγκας, πάντως, ιδρύθηκε επίσημα το 1911 και ήταν το μέρος που η Μαφία επέλεξε για να χτίσει τα πρώτα καζίνο της στα οποία συνέρρεαν όσοι έβγαζαν κοροϊδευτικά τη γλώσσα στην απαγόρευση του τζόγου που ίσχυε για όλη την υπόλοιπη Νεβάδα. Οταν πια το 1931 ο τζόγος νομιμοποιήθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη στην Πολιτεία, το οργανωμένο έγκλημα είχε ήδη ριζώσει για τα καλά στην πόλη. Εκείνη τη χρονιά άρχισε να χτίζεται και το περίφημο φράγμα Χούβερ, μια ανάσα μακριά από το Λας Βέγκας, προσελκύοντας χιλιάδες εργάτες. Για την ψυχαγωγία τους, τις ώρες που δεν θα ίδρωναν σκάβοντας και χτίζοντας κάτω από τον καυτό ήλιο, άνοιξαν νέα καζίνο και οίκοι ανοχής.

Δέκα χρόνια αργότερα, το 1941, άνοιξε και το πρώτο resort, το «El Rancho Vegas» με το δικό του καζίνο, εγκαινιάζοντας την τάση που επικρατεί μέχρι σήμερα: τα ξενοδοχεία-μικροπολιτείες που προσφέρουν απλόχερα στους πελάτες τους τις χαρές του τζόγου, ανάμεσα στις υπόλοιπες υπηρεσίες. Σύντομα, το ένα μετά το άλλο, και άλλα ξενοδοχεία μετά καζίνο θα ξεφύτρωναν στον ίδιο δρόμο, που θα γινόταν διάσημος ως «The Strip»: κοινώς, η λωρίδα των απολαύσεων. Το 1946, ο διαβόητος γκάνγκστερ Μπάγκσι Σίγκελ επένδυσε τα ναρκοδολάριά του στο «Flamingo», ένα αριστοκρατικό resort με δική του μουσική σκηνή. Για τα εγκαίνιά του την ημέρα εκείνων των Χριστουγέννων έσπευσαν να κάνουν ποδαρικό δεκάδες celebrities της εποχής. Και παρότι ο Σίγκελ δεν έζησε αρκετά για να δρέψει τις δάφνες του (δολοφονήθηκε την αμέσως επόμενη χρονιά), παρέμεινε ζωντανό το όραμά του να μετατρέψει το Λας Βέγκας στον νέο προορισμό των πλούσιων και διάσημων που θέλουν να το ρίξουν έξω.

Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, άνοιξαν τα μυθικά resorts «Sahara», «The Sands» -στη σκηνή του οποίου μεγαλουργούσαν ο Φρανκ Σινάτρα και οι υπόλοιποι Rat Pack, όταν δεν έπαιζαν διπλοβάρδιες στο καζίνο του-, «New Frontier» -όπου έκανε το λασβεγκικό ντεμπούτο του ο Ελβις Πρίσλεϊ, ο οποίος ερωτεύτηκε παράφορα την πόλη- και «Riviera». Τα χρήματα από το οργανωμένο έγκλημα μπλέχτηκαν γλυκά με τα κεφάλαια πιο ευυπόληπτων επενδυτών, όπως τράπεζες της Γουόλ Στριτ, η Εκκλησία των Μορμόνων και το κληροδότημα του Πανεπιστημίου του Πρίνστον. Το χρήμα έλκει το χρήμα και μαζί του χιλιάδες τουρίστες που έρχονταν να τζογάρουν μετά μουσικής, τολμηρών showgirls και πολυτελούς φιλοξενίας.

Το 1966, ο Χάουαρντ Χιουζ κατέλυσε στο ρετιρέ του «Desert Inn» για ολιγοήμερες διακοπές, αλλά τελικά δεν έφυγε ποτέ. Αγόρασε τόσο αυτό, όσο και άλλα ξενοδοχεία, προς 300 εκατ. δολάρια -φυσικά τα πήρε πίσω διπλά και τρίδιπλα- σηματοδοτώντας με συνοπτικές διαδικασίες το τέλος της βασιλείας της Μαφίας στο Λας Βέγκας. Η νέα εποχή των εταιρικών ομίλων μόλις έκανε το ξεκίνημά της.

Το 1989, ο Στιβ Γουίν, διάσημος για τα καζίνο του στις ΗΠΑ, άνοιξε το πρώτο mega-resort, το περιλάλητο «The Mirage», ακριβώς δίπλα στο «Caesars Palace», το ξενοδοχείο-ορόσημο του Λας Βέγκας, από τη μουσική σκηνή του οποίου έχουν περάσει από τη Σελίν Ντιόν και τον Φρανκ Σινάτρα μέχρι τη Σερ και την Τζάνετ Τζάκσον. Στον δρόμο που χάραξε ο Γουίν πάτησαν τα ανυπόμονα πόδια τους και δεκάδες ακόμα μεγαλοεπιχειρηματίες που επένδυσαν τις περιουσίες τους σε κολοσσιαία ξενοδοχεία, καζίνο και clubs, για την κατασκευή των οποίων άντλησαν έμπνευση με τα καντάρια από την αρχαία Ρώμη και την αρχαία Αίγυπτο, τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, τη Βενετία και άλλους περιώνυμους προορισμούς του πλανήτη. Και κάπως έτσι άλλαξε οριστικά η εικόνα της Las Vegas Strip -αλλά και ολόκληρου του Λας Βέγκας- σε κάτι πιο μεγαλειώδες, πιο φαντασμαγορικό, πιο αστεροσκονισμένο και 100% ανερυθρίαστα κιτς.

Σήμερα, το Λας Βέγκας δεν έχει χάσει ούτε στάλα από την αίγλη του. Παραμένει η μοναδική πόλη του πλανήτη στην οποία μπορεί κανείς να επιδοθεί σε κάθε είδους χαρτοπαίγνιο, να σπαταλήσει περιουσίες στη ρουλέτα και να δοκιμάσει την τύχη του στα slot machines 24 ώρες το 24ωρο. Μπορεί να παντρευτεί πάνω στην απόφαση της στιγμής και της υπερβολικής σαμπάνιας με ιερουργούς τους σωσίες του Ελβις Πρίσλεί ή της Μέριλιν Μονρόε. Να μείνει σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία που παρέχουν ανέσεις και υπηρεσίες που δεν έχουν δει ούτε στα όνειρά τους, όπως τα «Caesars Palace», «The Mirage», «Bellagio», «Venetian Hotel» ή «MGM Grand» – η λίστα είναι ανεξάντλητη και μεγαλοπρεπής. Μπορεί να ενδώσει στις γαστριμαργικές προτάσεις hi-end εστιατορίων, όπως το «La Strega», το «Bazaar Meat by José Andrés», το «Gordon Ramsay Steak», το «Sparrow + Wolf» ή το «Bardot Brasserie» του εξίσου διάσημου με τον Αντρές και τον Ράμσεϊ, chef Μάικλ Μίνα. Μπορεί να απολαύσει ζωντανά τα πιο μεγαλειώδη shows του πλανήτη, από τα οριακά sold out live της Αντέλ στο Colosseum του «Caesars Palace» και τα ρεσιτάλ ταχυδακτυλουργικής δεξιοτεχνίας του «μάγου» Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στο «MGM Grant», μέχρι musicals, sex shows, stand-up comedies και παραστάσεις του Cirque du Soleil, που θα κάνουν τις νύχτες του πιο συναρπαστικές.

Στα τέλη του 2023, στο ρεπερτόριο των θεαμάτων που προσφέρει αφειδώς η πόλη-κράτος της ερήμου της Νεβάδα θα προστεθεί και το Grand Prix Las Vegas, που μεταξύ 16 και 18 Νοεμβρίου θα μετατρέψει τη Las Vegas Strip σε πίστα της Formula 1. Για την ιστορία, το τελευταίο grand prix που πραγματοποιήθηκε στο Λας Βέγκας ήταν το 1982, στην πίστα του «Caesars Palace». Οχι, σε αυτή την πόλη δεν μπορεί να βαρεθεί κανείς, ποτέ. Ισως ούτε και να κοιμηθεί – όσο αναπαυτικά κι αν είναι τα κρεβάτια των resorts. Σε τελική ανάλυση, ποιος θα πήγαινε ποτέ να κοιμηθεί στο Λας Βέγκας; ◆

AFP / 123RF.COM / VISUALHELLAS.GR, GETTY IMAGES / IDEAL IMAGE